Check this out on Chirbit
Lòn ch’a-i é a la rèis ëd tùit ij problema chi l’oma an ësto mond? S’iv disèissa che ‘l problema ‘l pì grand ch’i l’oma a l’é nòstra relassion con Nosgnor, con Dé, con col ch’a l’ha creane - cola relassion ch’i l’oma nen o ch’a l’é sbalià - i’m chërdrie? Tanti im chërdrio nen, përchè ‘d sicur a sarìo pront a dime che lor, ëd na relassion con Nosgnor a na fan bon ben a men-o o, për giustifichesse, im farìo la lista dij difet ëd “la religion”. Contut, ij problema ‘d cost mond a peudo nen esse arsolvù an n’àutra manera ch’a sìa nen cola dl’arconciliassion auténtica con Nosgnor, con ëd Dé ver e viv ch’an parla ciar pr’ ël mojen ëd la Bibia. I podrio pura sbate la testa contra ‘l mur fin-a ch’i veulo e dì che ‘d nò, ma sensa na relassion con Nosgnor, e na relassion giusta, coma Chiel a veul, i saroma mai content e i l’avrìo sgairà tuta nòstra vita për gnente. Përchè? Përchè j’uman a son ëstàit creà pròpi pr’ esse an comunion con sò Creator. Sant’Agustin, al prinsipi ëd soe Confession, a scriv: “Ti ‘t l’has fane për ti, e nòst cheur a l’ha nen ëd rechie fin-a a tant ch’a trova sò arpòs an ti”. Dai test biblich ch’i l’oma për costa Duminica, i vorìa pròpi anandié con l’epìstola, andova che Pàul an parla coma la mission ëd soa vita a l’era fé conòsse a tuti Gesù Crist, l’unich ch’a peuda realisé la génita e drua nòstra arconciliassion con Nosgnor:
“A l'é parèj ch'i l'oma chità 'd consideré j'àutri mach da 'n pont ëd vista uman. A-i era 'n temp ch'i consideravo 'l Crist medésim mach da 'n pont ëd vista uman. Coma ch'a l'é diversa ancheuj la manera ch'i lo consideroma! Sossì a l'é capità përchè coj ch'a vivo an Crist a son dventà na neuva creassion, ëd person-e neuve, La vita veja a l'é andassne: a l'é comensà na neuva vita! Tut sòn a l'é 'n don che Nosgnor a l'ha fane: a l'é Nosgnor, an efet, ch'a l'ha arconciliane a Chiel për ël mojen dël Crist e a l'ha fidà a nojàutri ël servissi dl'arconciliassion. An efet, Dé, an Crist, a l'ha arconcilià 'l mond con Chiel medésim e a l'ha pì nen tenù cont dij sò pecà, e a nojàutri a l'ha fidà l'anonsi dl'arconciliassion. I soma donca dj'ambassador ëd Crist, e a l'é coma se Dé medésim a suplichèissa për nòst ministeri. A l’é për lòn ch’iv suplicoma da part dël Crist: sie arconcilià con Nosgnor. Përché Dé a l'ha fàit che 'l Crist, ch'a l'avìa gnun pecà, a-j fussa carià 'l pecà përché grassie a Chiel nojàutri i podèisso fé l'esperiensa 'd Soa giustissia ch'an salva” (2 Corinti 5:16-21).
La pì bela esemplificassion ch’i l’oma ‘dl lòn ch’a veul dì vive lontan da Nosgnor e peuj rendse cont dl’eror ch’i l’oma fàit, a l’é la paràbola dël fieul pròdigh (o sgairon), ch’a podrìa mej avèj për titol “ël pare misericordios”. Armarcoma coma la paràbola a parla nen mach ëd coj ch’a l’han përdù soa relassion con Nosgnor, ma ‘dcò ‘d coj ch’a n’han na relassion con Nosgnor ch’a va nen, fàussa, da arformé, cola rapresentà dal scond fieul ch’i trovoma ant la conta.
“Ora, ëd gablé e ‘d gent ch’a l’avìa nen na bon-a arputassion a s’avzinavo tuti a Gesù për sente lòn ch’a l’avìa da dì. Ma ij farisé e ij magister ëd la lej a mormoravo, disand: “Sto-sì a arsèiv ëd gent ëd cativa ‘rputassion e a mangia ansema a lor”. Parèj Gesù a l’ha contaje costa paràbola: “N’òm a l’avìa doi fieuj. E ‘l pì giovo a l’ha faje a sò pare: “Pare, dame la part dël patrimòni ch’am toca”, e chiel a l’ha fàit le spartingaje. Pòchi dì dòp, rabastà ch’a l’avìa tut, ël fieul pì giovo a l’é andassne fòra ant un pais lontan, e lì a l’ha dàit fond a soa fortun-a con na vita dësbaucià. E dòp ch’a l’ha spendù tut, an col pais a l’é rivaje na gran carëstìa e chiel a l’ha comensà a esse ant l’arzigh ëd meuire ‘d fam. Antlora a l’é andass-ne vìa e a l’é butasse al sërvissi d’un dj’abitant dël pais, ch’a l’ha mandalo ant ij sò camp a pasturé ij crin. E con fieul a l’avrìa bin vorsù levesse la fam con le pleuje ch’ij crin a mangiavo, ma gnun a-i na dasìa. Ora, cand a la fin a l’é tornà a la rason, a l’ha dit: ‘Vàire giornalié i é-lo ant la ca ‘d mè pare ch’a l’han ëd pan an abondansa e mi i son sì a meuire ‘d fam! I m’aussërai e i m’andrai da mè pare, e i-j dirai: ‘Pare, i l’hai pecà contra ‘l cél e contra ti. I son pì nen degn d’esse ciamà tò fieul; tratme parèj d’un dij tò giornalié”. A l’é donca aussasse e a l’é vnùit da sò pare; e coma ch’a l’era ancora da leugn, sò pare a l’ha vëddulo e a l’é stàit pijà da la compassion, e corand da sò fieul, a l’é campassje a còl e a l’ha basalo. Ma ‘l fieul a l’ha dije: “Pare, i l’hai pecà contra ‘l cél e contra ti, e i son pì nen degn d’esse ciamà tò fieul. E ‘l pare a l’ha dije ai sò servitor: ‘Porté sì la vesta la pì bela e butèjla adòss; butèje n’anel al dil e ‘d sàndole ai pé. E mneme’l vitel gras e felo massé: i l’oma da mangelo për fé na festa. Përchè mè fieul ch’a l’é sì a l’era mòrt, e a l’é tornà a la vita; a l’era përdù e i l’oma artrovalo’. E a l’han comensà a fé festa. Ora, sò fieul prim-génit a l’era ‘nt ij camp ch’a travajava; e com a tornava e ch’a l’era davzin a la ca, a l’ha sentì canté e balé. A l’ha ciamà a un dij sò servitor còsa ch’a-i rivèissa. E col servitor a l’ha dije: ‘A l’é torna rivà tò frel, e tò pare a l’ha fàit massé ‘l vitel gras. I foma na gran festa përché tò frel a l’é tornà san e salv’. Ma a chiel a l’é vnùje la flin-a e a vorìa nen intré, bele se sò pare a lo pregava ‘d ven-e drinta. Ma chiel a l’ha rësponduje a sò pare: ‘Ma varda ‘n pò, a-i é tanti agn ch’i son a tò servissi e mai i son andàit contra a lòn ch’ it më comandave. Ancora ti ‘t l’has mai dame gnanca ‘n cravòt për fé festa con ij mè amis. Ma cand sto-sì, tò fieul, a l’é artornà, apress d’avèj sgairà ij tò beni con ëd bagasse, it l’has massaje ‘l vitel gras’. E ‘l pare a l’ha dije: ‘Varda, mè car fieul, ti ‘t ses sèmpre stàit con mi, e tut lòn ch’i l’hai a l’é ‘dcò ‘l tò. Ora a ventava pròpi fé festa e arlegresse, përchè sto-sì, tò frel, a l’era mòrt e a l’é tornà a la vita; a l’era përdù, e i l’oma artrovalo’” [Luca 15:1-3,11-32].
Si l’oma nen na relassion con Nosgnor o s’i l’oma un-a ch’a va nen bin, nen tut a l’é përdù, coma ch’as dis, përché i podoma arconòsse nòst eror e avèj la gòj ëd vëdd-se përdonà da la misericòrdia ‘d Nosgnor. Lesoma lòn ch’a dis ël Salm 32. Ambelessì, ël poeta a ‘rciama a la ment vàire che sò cheur a pativa prima ch’a fussa dispòst a confessé ij sò pecà; peuj a fortiss coma ch’a l’é granda la gòj ëd vëddse përdoné ij pecà da Nosgnor. Parèj a cissa la gent a d’esse nen ëd e teston e d’avèj nen tëmma d’avzinesse a Nosgnor mentre ch’a l’é ‘ncora doverta la pòrta ‘d soa misericòrdia, përché chiel a l’é bin dispòst anvers tuti coj ch’as pento dij sò pecà. J’àutri a l’avran mach da argretesse d’avejlo nen falo.
Un salm ëd David. “Vardé la gòj ëd coj dont la disubidiensa a l’é stàita përdonà e dont ij pecà a son ëstàit armëttù! Vera, granda a l’è la gòj ëd coj che Nosgnor a-j ten pì nen cont ëd soe colpe e che adess a vivo an completa onestà! Cand ch’i arfusava ‘d confessé mè pecà, mè còrp mach as frustava da le lamente ch’ i fasìa për tut ël dì. Dì e neuit toa man a peisava dzura ‘d mi e a suvava mie fòrse tanme la caudura d’istà. Pàusa. Tutun, a la fin, i l’hai arconossù dëdnans a ti ij mè pecà e i l’hai chità dë stërmé mie colpe. I l’hai dit: “I confëssrai a Nosgnor mia disubidiensa, e ti it l’has përdoname mie trasgression. Pàusa. A l’é për lòn ch’a venta ch’ij tò fedej a t’invoco prima ch’a l’abio pì nen ël temp ëd felo, prima ch’a sio fongà da j’aque dël giudissi. An ti i l’hai trovà mia sosta: ti ‘t l’has guername dai privo. Ch’i sia mach ansercià da coj ch’a canto ‘d cant ëd liberassion. Pàusa. Nosgnor a dis: “It mnerai arlòngh ij mej senté dla vita. It darai ëd bon consèj e it goernrai. Sie nen tanme ‘n caval o ‘n borich teston, ch’a l’han da manca d’esse tenù an rëdna sedësnò at scoto nen. Vàire ch’a l’avran da patì coj ch’a séguito nen ij giust senté ‘d Nosgnor! Sò amor, contut, a ‘nsercia coj ch’a l’han fiusa ‘n chiel. Parèj, arlegreve an Nosgnor e àbie ‘d gòj vojàutri ch’i j’ubidisse! Vosé tota vòstra gòj, vojàutri ch’i l’eve ‘l cheur netià” [Salm 32].
Terminoma con n’orassion: Pare 'd misericòrdia, che tò Fieul Gesù Crist a l'é calà giù dal cél pr' esse 'l pan génit ch'a dà vita al mond, dane sèmper ëd cost pan, che chiel a viva an nojàutri e noi an chiel; ch'a viv e regna con ti e con lë Spirit Sant, un sol Dé, ora e për sèmper. Amen.
Duminica 6 ëd Mars 2016 - Quarta Duminica 'd Quarésima - Giosué 5:9-12; 2 Corinti 5:16-21; Luca 15:1-3,11-32; Salm 32
Nessun commento:
Posta un commento