venerdì 29 luglio 2016

Le richesse che gnun, gnanca la mòrt, an podrà mai gavene [Duminica 3/8/2016]


La spartission ëd n’ardità a l’é na ròba dlicà, dzurtut quand ch’a-i é nen un testament ciàir e “la sostansa”, ël patrimòni da féne le spartiure, a l’é ‘d pèis. A-i son ëd famije ch’a së s-ciapo për n’ardità e fin-a dij frej che për lòn as parlo pì nen da vint agn a sta part. I l’hai conossuje dij cas parèj. Vera, le ròbe ‘d sòld a l’han da esse giuste, ma ‘l problema ‘d fond ambelessì a l’é l’avidità, l’angordisa, la susnada, l’invìdia. Coma ch’a dis un proverbi,“Se l’invidia a fussa frev a sarìo tanti a d’esse malavi”.



Dij sòld i l’oma da manca e le richësse, s’a son bin dovrà, a son na benedission, ma a peudo nen esse tut ant la vita. A peudo nen dventé nòst dìo, përchè sèmper quand ch’i rendoma l’adorassion a ‘d dio fàuss i soma nojàutri a la fin a gionteje. I l’oma da comprende che ij dio fàuss a manten-o nen soe promësse, bele s’a smijo ch’a bërluso. A-i son ëd valor ant la vita ch’a son pì amportant dij sòld, dë dné e fin-a quand ch’ij sòld a finisso, e ‘dcò nòstra vita a finiss an cost mond, coj valor a resto e a séguito a fé ‘d profit, për nojàutri e dzurtut për j’àutri.


Sossì a l’é lòn che Nosgnor Gesù Crist an mostra ant la “paràbola dlë sgnor ch’a l’era ‘n fòl”. As treuva ant ël vangel ëd Luca al capìtol dódes. Lesomla e peuj i faroma na quaj considerassion.


Quajdun d’an tra la gent a l’ha dije a Gesù: “Magìster, disje a mè frel ch’a divida con mi l’ardità!”. Ma chiel a l’ha rësponduje: “Amis, chi é-lo ch’a l’ha stabilime an sù vojàutri pr’ esse vòst giùdes e për fé le vòstre spartingaje?”. Peuj a l’ha dije: “Pijeve varda da ògni sòrt ëd susnada. Përchè bin che quajdun a l’àbia ‘d beni an bondansa, coj beni-lì a-j daran nen la vita”. Peuj a l’ha contaje sta paràbola: “Ij camp ëd në sgnor a l’avìo daje ‘n racòlt fosonant. E a pensava da chiel, disand: ‘Còs hai-ne da fé, përchè i l’hai nen pro dë spassi për goerné ij mè racòlt’. Peuj a l’ha dit: ‘I l’hai capì lòn ch’i l’hai da fé: i camprai giù ij mè grané e im fabricraj ëd pì grand: antlora i l’avrai pro dë spassi për goerneje tut mè forment e j’àutri beni ch’i l’hai. Antlora i peudrai bin dime: Adess it l’has motobin ëd beni ambaronà për na partìa d’agn; arpòste, mangia, bèiv e fà na bon-a vita’. Ma Nosgnor a l’ha dije: ‘Fòl ch’it ses! Bele sta neuit it l’avras da meuire, e tut lòn ch’i tl’has ambaronà, ëd chi sarà-lo?’. A l’é pròpi parèj për coj ch’as fan ëd gran baron ëd ròba për lor istess, e ch’as fan nen ëd richesse dënans a Nosgnor!” (Luca 12:13-21).


L’ocasion ëd cost discors ëd Gesù a l’é n’arcesta che quajdun a l’avìa faje a propòsit ëd na spartingaja, na spartission ëd n’ardità. Second la costuma dj’Israelita, ij rabin (ch’a j’ero coma dij prèive) a l’ero ‘d soens ciamà për giuté la gent a fé ‘d spartingaje giuste, për giudiché lòn ch’a l’era giust ant la spartission ëd n’ardità. Lòn ch’a frapa sùbit an cost episòdi dël vangel a l’é che Gesù as profita nen ëd cost’ ocasion për esercité sò drit ëd giudiché an tra doi frej. Gesù a sarìa bin ëstàit ël giùdes pì valand e savi ch’i l’avrìo trovà. Al opòst, sto rescontr a-j dà a Gesù l’ocasion ëd conté na paràbola d’amonission contra la susnada, l’avidità.


L’avidità, la susnada, a l’é na ròba séria. Vardoma pr’esempi ij Des Comandament. Un-a dle còse le pì armarcàbil dij Des Comandament, ël Decàlog, a l’é che Nosgnor a l’ha butaje na lej contra cola disposission dël cheur ch’as ciama la susnada, l’anvìa, l’avidità (Surtìa 20:17). Se nojàutri i l’avèisso da butè an pè un còdes ëd lej, a sarìa bin difìcil ch’i-i piassèisso na régola parèj. I penserìo pì probàbil an dij pecà esterior tanme l’amassidi o ‘l robarissi. Nòstr Creator, contut, quand ch’a l’ha giontaje na lej contra la susnada, a dà la ciàira dimostrassion ëd conòsse bin la natura uman-a. A son ëstaje ‘d dëstrussion da nen disse ëd famije e ‘d nassion ch’a son ëstàite l’arzultà dl’anvìa nen giusta dë vnì padron ëd lòn ch’a l’é për drit a l’é proprietà d’àutri. Le guère an tra le nassion a prinsipio ‘d sòlit përchè na part a veul quajcòsa ch’a l’é proprietà dl’àutra part. An efet, la susnada a l’é un dij pecà primari dl’umanità. Adam e Eva a susnìo ‘d podèj decide da lor istess lòn ch’a l’é bin e lòn ch’a l’é mal - lor a vorìo lòn ch’a l’é ‘d competensa mach ëd Nosgnor. A l’é parèj che lor a l’han ambrancà lòn che peuj a l’é cambiasse ant la ruin-a nen mach ëd l’umanità, ma ‘dcò dël mond dla natura (Génesi 3).


La susnada as manifesta an mancansa d’arconossensa e ‘d generosità. A-i é gnente ch’a sia sbalià ant la richëssa o ant l’anvia ‘d fé chërse la prosperità ch’a s’ha. Ël perìcol, l’arzigh, a ven feura quand ch’i foma dle richesse nòstra finalità la pì amportanta, quand ch’i soma mai sodisfàit ëd lòn ch’i l’oma, ma i pensoma che ambaroné ‘d ròba a sìa lòn ch’an fà pì content. Lolì a l’é lòn ch’i vëddoma ant la paràbola dle sgnor ch’a l’era ‘n fòl. Lë sgnor dë sta paràbola a l’é gnanca fërmasse a dì grassie a Nosgnor për la prosperità ch’a l’avìa. A l’opòst, a l’era nen sodisfàit ëd lòn ch’a l’avìa e a vorìa ‘d magasìn për soa ròba ch’a fusso sèmper pì grand e pì bej, e ch’a podèisso conten-e da pì. Chiel a s’angagiava a realisé sèmper ëd pì përchè, për chiel, a l’era ‘n valor d’esse pro, suficent, a chiel istess al pòst ëd na vita ‘d dipendensa da Nosgnor, e parèj a falìa ant ël mostré la fiusa ch’a sarìa stàit Nosgnor ch’a l’avrìa seguità a provëdde për chiel.

A pensava peuj gnanca ëd giuté ij pòver con ël tant ch’a l’avìa. Gnanca ‘n pensé. A pensava mach d’ambaroné për chiel istess.


Cola ch’a l’é la finalità prima dl’esse uman? Nosgnor a l’ha condanà col òm, col ësgnor, përchè ‘d soe richësse as na fasìa n’idol. A l’é sèmper vera che ij susnàire ch’a veulo nen pentisse ‘d lòn a saran condanà për soa mancansa d’arconossensa e ‘d generosità. Pì ‘d lòn a son ëd fòj përché a son nen fasse rich ëd cole ròbe che gnanca la mòrt a lavrìa podù gaveje: coj valor ëspirituaj ch’a son la fej, l’amor, la dipendensa arconossenta da Nosgnor, ël savèj dovré le còse materiaj për la glòria ‘d Nosgnor e le spantiament ëd sò Regn.


Ël tesòr an sla tèra i lo podoma nen porten-lo con nojàutri a la mòrt, ma s’i l’oma “ambaronà” ‘d valor ëspirituaj, ij valor “dël cél”, ij valor ëd Nosgnor, coj-lì a saran mai pì gavane.

La Bibia a condan-a nen la richëssa, ch’a peul esse në strument maravijos për fé chërse ‘l Regn ëd Nosgnor. A l’opòst, la Bibia a condan-a coj ch’a son ëd servitor ëd soe richësse, d’om e ‘d fomne ch’a jë rendo sò dio e ch’a diso nen grassie a Nosgnor për lòn ch’a l’han e ch’a na faso nen part con djìàutri. Nòst Creator an ciama a d’esse ‘d gent arconossenta e generosa. S’i lo soma nen e ch’i doma dë spassi a la susnada, i l’oma da manca ‘d pentisse e serche ‘d serve Nosgnor con nòstre richësse. Dzurtut, i l’oma da comprende coj ch’a son ij valor i pì apresìà da Nosgnor. Ëd coj-lì i l’oma da esse rich. S’i voloma esse ansem a chiel për l’eternità a sarìa bin mej che a-j doma l’apresament ch’i mérito.
Leture bìbliche dël lessionari - 31 Luj 2016 - Duminica apress Pancòsta ch'a fà undes




Orassion. Nosgnor! Che toa misericòrdia ch'a mai ven a manch, a nétia e goerna toa Cesa; e, për motiv che la Cesa a peul nen vive an sicurëssa sensa tò agiut, ch'a l sia goernà e governà sèmper për ël mojen ëd toa bontà; per Gesù Crist, nòst Signor, ch'a viv e regna con ti e con lë Spirit Sant, un sol Dé, për ij sécoj dij sécoj. Amen.

venerdì 22 luglio 2016

Signor, mostrene a preghé! [Duminica 24/7/2016].


An piemontèis, për arferisse a l’orassion che Nosgnor Gesù Crist a l’ha mostrà ai sò dissépoj, as dovra la paròla “el pàter”, dal latin “Pàter Nòster”. Da costa paròla a son nassùje d’espression piemontèise bin colorìe coma: “mastié ‘d pàter”, “ciàir coma ‘l Pàter”, “savèj na còsa coma ‘l Pàter”, “ant un pàter”, “Dì ‘l Pàter nòster dla sumia”, “Granca savèj ël Pàter”, “Rivé ant un Pàter”, “Quand ël cul a l’é frust ël Pàter a dventa giust”. Cole-lì a son j’espression dla nòstra tradission, ma ël men-o ch’as podrìa disse a sò riguard a l’é che l’idèja ch’a dan dla magnìfica preghiera ‘d Gesù a l’é pròpi nen giusta, pitòst dësconvenienta e fin-a dzonoranta. An efet, l’ùnica ‘d cole espression ch’as podrìa dovresse è “Gnanca savèj ël Pàter”, përchè i l’hai l’impression che tanta gent as na rendo pròpi nen cont ëd la blëssa e significansa ëd lòn che Nosgnor Gesù Crist a l’ha mostrane con cola preghiera. I l’oma nen tant temp ancheuj, ma provoma a lese la conta dl’ocasion anté che Nosgnor Gesù Crist a l’ha mostrala (second la version ëd Luca) e peuj i faroma na quaj considerassion.
“Na vòta Gesù a l’era an preghiera ant un cert leugh. Quand ch’a l’é rivà a la fin, un dij sò dissépoj a l’ha dije: “Signor, mostrene a preghé coma Gioann a l’ha ‘dcò mostraje ai sò dissépoj”. Gesù a l’ha dije: “Quand ch’i preghe, di parèj: “Nòst pare, che tò nòm a sia santificà e che tò regn a ven-a bin tòst. Dane minca dì ël pan ch’i n’oma da manca. Përdon-a nòstri pecà, përchè ch’i përdonoma tuti coj ch’a l’han ofendune, e lass-ne nen casché an tentassion. Peuj a l’ha dije: “Chi sarà-lo col tra ‘d voi ch’a l’ha n’amis ch’a vada da chiel vers la mesaneuit, e ch’a-j disa: ‘Car amis, amprëst-me tre pan; përchè a l’é vnume a trové n’amis ch’a passava da sì e i l’hai gnente da buteje dëdnas da mangé’. Buté che col-lì ch’a l’é drinta a-j rësponda e ch’a disa: ‘Sëch-me nen, përchè mia pòrta a l’é già sarà, e con mie masnà i soma già andàit a deurme; i peuss nen leveme për detne’. Iv diso che bin ch’as levèissa nen për dèjne malgré ch’a l’é sò amis, pura as levrà për motiv ch’a lo sëcca, e a-j na darà tant ch’a n’avrà da manca. A l’é parèj ch’iv diso: Ciamé e iv sarà dàit; sërché e i trovreve, tambussé e iv sarà dovert. Përchè chi ch’a ciama a arsèiv, chi ch’a serca a treuva e a-j sarà duvert a col ch’a tambussa. Che se na masnà a ciama ‘d pan, sò pare a-j darà-lo fòrsi na pera? Opura s’a ciama ‘d pess da mangé, a-j darà fòrsi an leu dël pess na serp? Opura, s’a ciama n’euv, a-j darà-lo fòrsi në scorpion? Donca, se vojàutri ch’i seve gram, i seve bin dé ‘d ròbe bon-e a vòstre masnà, tant ëd pì vòst Pare dël cél darà-lo nen lë Spirit Sant a coj ch’a-j lo ciamo?” (Luca 11:1-13).
L’euvra dël Salvator Gesù Crist a l’é cola dl’arconsiliassion an tra ‘d creature uman-e e Nosgnor Dé. A l’é Gesù col ch’ “an buta a pòst” con Nosgnor e ch’a përmet ch’a së ristabilissa col rapòrt, cola comunion génita ch’a l’ha da esse an tra ‘d noi e Chiel. As trata ‘d col rapòrt viv che le creature uman-e a l’avìo con Nosgnor al prinsipi dla creassion, conforma ij Sò propòsit. As trata ‘d cola comunion ch’a l’è anterompusse për motiv ëd l’arvira dël pecà. Grassie a l’euvra ‘d Gesù. contut, i podoma arpijé, varì, col rapòrt. A l’é pròpi lolì ël giuss, la sostanza dl’Evangel cristian.

An tra le còse ch’i l’oma da amprende a la scòla ‘d Gesù, a l’é la preghiera, visadì nòstra “comunicassion” con Nosgnor. I l’oma da amprende a preghé coma ch’as deuv. Ij dissépoj ëd Gioann ël batesator a l’ero ‘d testimòni ‘d soa viva comunicassion ëd preghiera con Nosgnor. Ancora pì grand a l’era l’esempi ëd Gesù, che minca dì a s’artirava për preghé. Da sì l’armarca dël test dël vangel: ‘Na vòta Gesù a l’era an preghiera ant un cert leugh” (11:1 a). Gesù a passava motobin ëd temp an preghiera. I podrìo dì ch’a fussa pròpi la preghiera ch’a-j dava la fòrsa ‘d fé lòn ch’a fasìa. Ëd sòn, ij sò dissépoj as na rendìo bin cont. A l’é për lòn che i trovoma scrit: “Quand ch’a l’é rivà a la fin, un dij sò dissépoj a l’ha dije: “Signor, mostrene a preghé coma Gioann a l’ha ‘dcò mostraje ai sò dissépoj” (11:1 b).

A l’é antlora che Gesù a-j mostra lòn ch’i ciamoma “ël Pàter”. Ant ël vangel ëd Luca i na trovoma na version pì curta. Armarcomlo bin: a l’é nen quajcòsa da arpete tanme ‘d papagàj, tant coma ch’a stà, ma a l’ha da esse mach n’ispirassion për nòstre preghiere spòtiche. La preghiera, o “l’orassion” coma ch’as dis, a l’é nen na “fòrmula màgica”. As parla nen a nòst pare con dij formulari prefabricà, ma an manera spòtica, naturala. Nosgnor Dé a l’é na përson-a e con chiel as parla “normal”, an dovertandje ij sentiment ëd nòst cheur. A l’é ‘dcò për lòn che Gesù a-j rëspond: “Gesù a l’ha dije: “Quand ch’i preghe, di parèj: “Nòst pare…” (1:2a). Nosgnor Dé a l’é nòst Pare nen mach përché ch’a l’ha creane, ma an manera pì specìfica përchè ch’a l’ha fane ij sò fieuj d’adossion, dij mèmber ëd soa famija, quand ch’i l’oma ambrassà Gesù Crist coma nòst Signor e Salvator. Ël vangel ëd Gioann a dis: “...a tuti coj ch'a l'han arseivulo - a coj ch'a chërdo an sò nòm - a l'ha dàit ël drit ëd vnì fieuj 'd Nosgnor - nen fieuj nassù coma coj ch'a nasso da 'n pare e na mare, o da volontà uman-a, opura për decision ëd quajdun, ma da Nosgnor” (Gioann 1:12-13).

Lòn ch’a mostra Gesù, ant j’espression dël Pàter a l’é prima ‘d tut ch’i-j dovoma ‘d rispet e, quand ch’i pregoma, i l’oma da dìjëlo: “...che tò nòm a sia santificà” (11:2a). Al Creator dl’univers i l’oma da rendje tut l’onor e la glòria. A l’é lòn ch’i vëddoma ant ël liber dl’Arvelassion: “Peuj i l'hai sentì la vos ëd tùit j’esse ch'a stan an cel, an sla tèra e sòta la tèra. A cantavo: "Benedission, onor, glòria e potensa a van ëd drit a col ch'a l'é stà an sël tròno [Nosgnor Dé] e a l'Agnel [Gesù Crist] për ij sècoj dij sècoj!" (Arvelassion 5:13).

Ant ël Pàter i doma d’espression al rispèt ch’i l’oma për Nosgnor, përchè a l’é Chiel ël Rè dl’univers, ël Sovran, ël Tut-Potent, ël Pì-Àut. Da Chiel a deriva e a l’é sostnùa nòstra vita. Chiel a l’é la sorgiss ëd minca sapiensa. Nosgnor a l’é ‘l Rè e a Chiel, a Sò regné i l’oma da sogetesse e i lo foma bin volenté. A l’é për lòn ch’ ij dissépoj ëd Gesù a diso ant la preghiera: “che tò regn a ven-a bin tòst” (11:2b) an nòstra vita, sens’ artard, përchè nòst benesse, nòst “ësté bin” a dipend da Chiel.

Da Nosgnor Dé a dipend nen mach nòst benesse, ma ‘dcò nòst “esse”, nostra esistensa, dì apress dì. I l’oma da manca ‘d tante còse për vive; i arconossoma ch’a ven-o da Chiel e i-j ciamoma: “Dane minca dì ël pan ch’i n’oma da manca” (11:3). Ël “pan” ch’i-j ciamoma a l’é nen mach ël damangé fìsich, ma tut lòn ch’a nutriss nòstra vita: còrp, ment, ëspirit.

Peuj, ant ël Pàter i arconossoma ch’i soma nen sèmper coj ch’i dovrìo esse. I l’oma ‘d gòj an Nosgnor e an soa Paròla, ma coma ch’i soma lontan da feje piasì com i dovrìo! Vàire ch’a son nòstre mancanse anvers Nosgnor e anvers a j’àutri! A l’é për lòn che nojàutri a le arconossoma e i-j disoma an preghiera “Përdon-a nòstri pecà, përchè ch’i përdonoma tuti coj ch’a l’han ofendune” (11:4-a). L’evangelista Gioann a scriv: “S'i disoma ch'i l'oma gnun pecà, i 'ngabioloma mach noi medèsim e i vivoma nen ant la vrità. Contut, s'i confessoma nòstri pecà, Nosgnor, ch'a l'é fedel e giust, an përdonrà ij pecà e an purificrà da tut lòn ch'a l'é nen giust. S'i disoma ch'i l'oma gnun pecà, a l'é coma s'i disèisso che Nosgnor a l'é 'n busiard e cola-lì a sarìa la dimostrassion che Soa paròla a sta nen ëd cà da nojàutri” (1 Gioann 1:8-10).

A la fin, Gesù an mostra ch’a l’é ‘dcò ‘d pèis ciameje a Nosgnor Dé: “lass-ne nen casché an tentassion” (11:4). An ësto mond ëd gent arvirosa a Nosgnor, vàire ch’a son le tentassion ch’i l’oma ‘dcò coma ‘d cristian ëd ëslontanene dal giust senté. A l’é për lòn ch’i l’oma da manca dla fòrsa për dije ‘d nò a le tentassion e nen cascheje!

Apress la preghiera dël Pàter, Gesù an mostra con ëd paràbole ch’i l’oma da avèj pien-a fiusa che tut lòn ch’i ciamoma a Nosgnor, chiel a lo scota, chiel a lo ten bin an considerassion!



“Chi sarà-lo col tra ‘d voi ch’a l’ha n’amis ch’a vada da chiel vers la mesaneuit, e ch’a-j disa: ‘Car amis, amprëst-me tre pan; përchè a l’é vnume a trové n’amis ch’a passava da sì e i l’hai gnente da buteje dëdnas da mangé’. Buté che col-lì ch’a l’é drinta a-j rësponda e ch’a disa: ‘Sëch-me nen, përchè mia pòrta a l’é già sarà, e con mie masnà i soma già andàit a deurme; i peuss nen leveme për detne’. Iv diso che bin ch’as levèissa nen për dèjne malgré ch’a l’é sò amis, pura as levrà për motiv ch’a lo sëcca, e a-j na darà tant ch’a n’avrà da manca. A l’é parèj ch’iv diso: Ciamé e iv sarà dàit; sërché e i trovreve, tambussé e iv sarà dovert. Përchè chi ch’a ciama a arsèiv, chi ch’a serca a treuva e a-j sarà duvert a col ch’a tambussa. Che se na masnà a ciama ‘d pan, sò pare a-j darà-lo fòrsi na pera? Opura s’a ciama ‘d pess da mangé, a-j darà fòrsi an leu dël pess na serp? Opura, s’a ciama n’euv, a-j darà-lo fòrsi në scorpion? Donca, se vojàutri ch’i seve gram, i seve bin dé ‘d ròbe bon-e a vòstre masnà, tant ëd pì vòst Pare dël cél darà-lo nen lë Spirit Sant a coj ch’a-j lo ciamo?” (11:5-13).

A-i sarìo tante d’àutre còse da dì an sla preghiera, ma ambelessì i l’oma cole ch’a son essensiaj, le pì necesarie. Ant la preghiera i l’oma da dé espression a rispèt anvers Nosgnor, l’arconossiment che chiel a l’é Rè; che da Chiel a dipend nòst esse e benesse, ch’i l’oma da confessé le nostre mancanse, ciameje fòrsa për arziste a le tentassion; e ch’i l’oma da avèj pien-a fiusa che Nosgnor a sia bin dispòst a scoté le preghiere che ij Sò fieuj a-j levo. A “l’é tut un programma”, coma ch’as dis. A l’é parèj che gnun a podrà dine ch’i savoma nen gnanca ‘l Pàter. Adess i lo conossoma, i lo tenoma an bon cont coma na lession motobin d’amportansa e i la praticoma. Che parèj a peuda esse për tuti nojàutri.

Leture bìbliche dël lessionari - 24 ëd Luj 2016 - Duminica apress Pancòsta ch'a fà desOsea 1:2-10Salm 85Colossèis 2:6-15, (16-19)Luca 11:1-13

Orassion
: Nosgnor! Protetor ëd tuti coj ch'as fido an Ti, e che sensa 'd ti a j'é gnente ch'a sìa fòrt e ch'a sìa sant: aumenta e moltiplica an sù nojàutri Toa misericòrdia; a che, con Ti come nòst governator e guida, nojàutri i peussa passé a travers lòn ch'a l'é provisòri e ch'i perda gnente 'd lòn ch'a l'é etern, për Gesù Crist, ch'a viv e regna con Ti e con lë Spirit Sant, un sul Dé, pr' ij sécoj dij sécoj. Amen. 

venerdì 15 luglio 2016

Serne lòn ch’a l’é mej [Duminica 17/07/2016]



Seve-ne ‘d serne lòn ch’a l’é mej, o i ciape la prima ròba ch’av capita sensa cognission? Cole ch’a son për vojàutri le còse le pì amportante dla vita, vòstre priorità? Coj ch’a son ij vòstri criteri ‘d sernìa? N’episòdi dl’Evangel a n’adressa l’atension a doe fomne ch’a dasìo ‘d valor a còse diferente. Cola dle doe a ven laudà dal Signor Gesù Crist? Lesoma la stòria ‘d Marta e ‘d Marìa al capìtol 10 dl’evangeli ‘d Luca, dal vers 38.
“E a l’é rivà che, damentre ch’as n’andasìo, che Gesù a l’é intrà ant un paisòt, e na fomna, ch’a l’avìa për nòm Marta, a l’ha arseivulo an soa ca. Marta a l’avìa na seur, për nòm Marìa, che, tenendse setà ai pé ‘d Gesù, a scotava soa paròla. Marta, a l’opòst, as dasìa da fé an cusin-a për pronté da mangé. A l’é vnùa da Gesù e a l’ha dije: “Signor, a-i t’anfà gnente che mia seur a staga sì setà, damentre che tut ël travaj për pronté la sin-a i lo fasa mach mi? Disje donca ch’am daga na man!”. E Gesù a-j rëspond: “Marta, Marta, ti’t dase ‘d crussi e ‘d sagrin për motobin ëd còse; quand che mach na còsa a sarìa ‘d pì necessaria: Marìa a l’ha sernù lòn ch’a l’é mej e lolì a-j sarà nen gavaje” (Luca 10:38-42).
Foma na quaj considerassion an minca un dij vers ëd costa pcita conta.

Ël privilegi d’avèj an ca n’òspite strasordinari. “E a l’é rivà che, damentre ch’as n’andasìo, ch’a l’é intrà ant un paisòt, e na fomna, ch’a l’avìa për nòm Marta, a l’ha arseivulo an soa ca” (38). Col di-lì Gesù e ij sò dissépoj a l’ero d’artorn. A l’ero montà a Gerusalem a na festa. Për Gesù le feste dla tradission israelita a l’ero n’ocasion për ancontré ‘d gent, parleje e feje ‘d bin. Gesù a l’é la paròla ‘d Nosgnor Dé ch’a l’é fasse n’òm, e a-i é gnun ch’a sia mej che chiel ch’a peussa parlene ‘d Nosgnor e mostrene lòn ch’a l’é bon e giust për nòstra vita.

Quand ch’a son intrà ant ël paisòt ëd Betania, na fomna a l’ha anvitaje a soa ca për fé ‘n disné ansema. Cola fomna e soa famija a j’ero ‘d simpatisant ëd Gesù. Che gòj a l’han avune quand che Gesù a l’ha acetà col anvit! Che onor d’avèj pròpi Gesù an soa ca ‘d lor! Marìa, la padron-a ‘d cà, a l’era sùbit butasse a l’euvra për pronteje ‘l disné: Marta a savìa fé ‘d bon-e pitanse! Ant ël mentre, loràutri a l’avrìo comodasse antëcà për pijesse ‘n pò d’arpòs apress ëd le fatighe ‘d col di-lì. L’ospitalità a l’é un dij valor cristian ch’a son dij amportant e d’avèj coma n’òspite Gesù medésim a l’é ‘l massim! Gesù a dis: “Se quajdun am veul bin a scotrà mia paròla, e mè Pare a lo amërà, e i vniroma da col-lì, e i staroma an soa cà” (Gioann 14:23), e ancora: “Varda, i stago a la pòrta e a tambusso. Se quajdun a sent mia vos e ch’am deurb la pòrta, i intrarai da chiel e i farai sin-a con chiel, e chiel con mi” (Arvelassion 3:20). Cole-lì a son ëd promësse ch’a valo ancora ancheuj: che ‘d benedission!

Ël privilegi ëd sté a sente Gesù. “Marta a l’avìa na seur, për nòm Marìa, che, tenendse setà ai pé ‘d Gesù, a scotava soa paròla” (39). Loràutre doe a l’avìo j’istess sentiment d’amirassion për Gesù. A l’avrìo daje ‘l mej. Marta a l’era butasse a cusiné, nompà Marìa a l’era restà arand a Gesù coma ancantà ‘dnans ëd lòn ch’a disìa. A l’era nen ëd ciancie o ‘d drolarie lòn ch’a disìa.

Damentre che d’autri a l’ero andass-ne, na vòta Simon Pé a l’avìa dije a Gesù: "Signor! Da chi é-lo ch'i l'avrio mai d’andé? A l'é Ti ch'it l'has paròle 'd vita eterna!” (Gioann 6:68). A peul desse che Marìa a l’avìa ‘dcò faje a Gesù ‘d domande sù ‘d question che chila a l’avìa ant ël cheur, e Gesù as pìja ‘d temp a parlé con chila - a-j fà nen d’esse strach. Che Gesù as buta a parlé con chila a l’é già armarcàbil, ant un temp che le fomne a j’ero butà ant un canton e gnanca considerà! Marìa as na profita che Gesù a l’é pròpi an ca soa e a së desmentia ‘d tute j’àutre cose: vince la gnoransa e tiré da la sapiensa ‘d Nosgnor për chila a ven al prim pòst, fin-a anans dël disné.

L’esigensa ‘d sté a sente Gesù. “Marta, a l’opòst, as dasìa da fé an cusin-a për pronté da mangé. A l’é vnùa da Gesù e a l’ha dije: “Signor, a-i t’anfà gnente che mia seur a staga sì setà, damentre che tut ël travaj për pronté la sin-a i lo fasa mach mi? Disje donca ch’am daga na man!” (40). Marta a l’era pitòst fastidià che Marìa as na stasìa lì a “ciaciaré” mentre che chila as dasìa da fé an cusin-a. “E-lo chi son vòstra serva? É-lo ch’i son ‘la Cenerentola’ dla situassion? Përchè Marìa a sent nen ël dovèj ëd travajé ‘dcò chila? A pensa fòrsi d’esse na prinsipëssa? Le fomne a l’han da stesne an cusina, nen vera?”. Nen për Gesù! Lolì a l’é nen lòn che Gesù a mostrava! A l’é parèj che Marta a rimprocia fin-a Gesù che chiel a fasa nen sté Marìa “a sò pòst”! Gesù, contut, a sa bin che “l’assion” e nen le paròle a l’é d’amportansa. A sà che la sin-a a l’ha da esse prontà e a n’é arconossent dël travaj che për lòn a j’é da fé.  Mach che për Gesù a-i son ëd priorità, visadì, scoté la Parola ‘d Nosgnor a ven anans ëd tut. A l’é coma s’a disèissa: “Adess, Marta, ven sì ‘dco tì, la sin-a peul speté. A-i son ëd question amportante che Maria a l’ha butame dnans, e ch’a l’han da fé con le còse ‘d Nosgnor! Ven-sì ‘dco tì. Quand ch’i l’oma terminà, volenté tuti nojàutri i podroma bin giutete! Për Marta ‘l “servissi-ristorant” a l’era important, për Gesù amprende la sapiensa ‘d Nosgnor a l’era ancora pì amportant!

Lòn ch’a l’é pì amportant. “E Gesù a-j rëspond: “Marta, Marta, ti’t dase ‘d crussi e ‘d sagrin për motobin ëd còse; quand che mach na còsa a sarìa ‘d pì necessaria” (41). Ancora che con bel deuit e simpatìa, adess a l’é Gesù ch’a rimpròcia Marta. A l’é coma s’a-j disèissa: “I ten-o an bon cont tò angagg e ospitalità, contut i podoma bin mangé pì tard. I starai con vojàutri ancora nen pì tant: profitoma dij sti moment-sì e parloma ‘d ròbe ‘d pèis!”.

Sossì a l’é ‘dcò për nojàutri quand ch’i soma tròp sagrinà e ocupà për tante ròbe, ma scoté Nosgnor i lo butoma soens da part coma s’a fussa nen d’amportansa. An efet a l’ha ‘d precedensa!  La Scritura a dis: “Pijeve guarda dal dëspresié Col ch'an parla, përchè se 'l pòpol d'Israel a l'ha podù nen scampé quand ch'a l'han arfudasse 'd scoté Mosè, un mëssagé dla tèra, a l'é pì che sicur che nojàutri i podroma nen scampé s'i s’arfudoma 'd scoté Col ch'an parla dal cél!” (Ebreo 12:25).

Arconòsse lòn ch’a l’é pì ‘d valor. L’ùltim vers ëd nòst test a dis: “Marìa a l’ha sernù lòn ch’a l’é mej e lolì a-j sarà nen gavaje” (42). Lòn ch’a podrìa esse mej, për ëd bon padron ëd cà, che d’arsèive n’òspit d’amportansa con ëd gran riverense ant na ca bin furnìa e servje ‘n disné da prinsi? Feje vëdde la ròba ch’a l’avìa, soa diligensa e bon-a volontà, e vaniesse parèj soa aprovassion? Marta as la capiss. Vàire ‘d nòjàutri i l’avrìo fàit l’istess: i pensoma ch’a l’é l’angagg ch’i l’oma, ch’a serv për vaniene la grassia dla salvëssa o,“lucré j’andulgense”! Marta a pensava mach ëd fesse bela dënans a Gesù, ëd vaniesse soe làude e Marìa, “che ònta”, a stava lì setà a “fé gnente”! Contut, cola ch’a l’avìa capì lòn ch’a l’é l’Evangel ëd la grassia ‘d Gesù Crist, a l’era Marìa, nen Marta! An efet, la grassia ‘d Nosgnor a sarìa pi nen grassia s’i pensèisso ‘d podèjla vagné an na quaj manera, ma a sarìa n’arcompensa, na retribussion. Coma ch’a dis l’Apòstol: “Ora, s’a l’é për motiv ëd la grassia, a l’é pì nen për motiv ëd j’euvre bon-e; ma s’a fussa për j’euvre bon-e ch’a l’han fàit, a sarìa pì nen për motiv ëd la grassia, sëdësnò la grassia a sarìa pì nen grassia” (Roman 11:6).

Marìa a l’avìa gnun-e presunsion. A l’era butasse ai pé ‘d Gesù coma un-a ch’a l’ha gnente da smonje, an arconossend che Gesù a l’avrìa daje cola sapiensa ‘d vita che chila a savìa ‘d nen avèj. A l’é nen question ëd deje quajcòsa a Gesù, ma lassé che Gesù a-j dèissa lòn che chila a n’avìa pì da manca. Éh, éh, l’ospitalità, ël mangé, va bin, ma Gesù a l’avìa da deje quajcòsa ‘d motobin pì ‘d pèis, e chila a l’avìa sernù pròpi col-lì.

Ambelessì i l’oma quajcòsa ch’a smija a lòn ch’a l’era capitaje n’àutra vòta quand che Gesù a l’era fërmasse a parlé con na fomna samaritan-a mentre che ij sò dissépoj a l’ero andass-ne a caté da mangé. Quand ch’a son tornà, “...ij dissépoj a lo pregavo e a-j disìo: "Rabbi, mangia quajcòs!". Ma Chiel a-j dis: "I l'hai da mangé na ròba dont vojàutri i seve nen". Ansì ij dissépol a disìo an tra 'd lor: "Quajdun ha-lo fòrse portaje da mangé?". Gesù a-j dìs: "Mè mangé a l'é 'd fé la volontà 'd Col ch'a l'ha mandame e porté a compiment Soa euvra” (Gioann 4:31-34).

An nòstra conta Marìa a l’avìa preferì lòn che Gesù a l’avìa prontaje chiel da mangé, un pan dlë spirit. Ël disné a l’avrìo mangialo pì tard: adess lòn ch’a pì contava a l’era ‘l pan dla vita che mach Gesù a podìa déje. Marìa a l’avìa sernù lòn ch’a val ëd pì, lòn ch’a l’ha pì ‘d valor: sente atenta lòn che Gesù a l’avìa da dije e arsèivlo an soa vita.

Na vòlta Gesù a l’avìa contà sta parabola-sì: “Ël Regn dël cel a l'é tanme 'n mërcant ch'a va 'n serca 'd bele perle. Quand ch’a l'ha trovà na perla 'd grand valor, a l'é andass-ne a vende tut lòn ch'a l'avìa e peuj a l'ha catala” (Maté 13:45-46). Marìa a l’avìa sernù lòn che pì gnun a l’avrìa gavaje.

Conclusion

An ësto mond a-i é bin tante còse amportante e ‘d valor, ma a l’han nen un valor etern. Na vòta Gesù a l’avìa contà d’un ch’a l’era vivù mach për ambaroné ‘d richësse, ma a l’era mòrt e a l’era rendusse peuj cont d’avèj sgairà soa vita: a l’avìa perdù soa ànima përchè a j’era mai anteressass-ne ‘d butesse a pòst con Nosgnor, ch’a l’é la prima còsa ch’a conta ant la vita (Luca 12:21).

E nojàutri: l’oma capì lòn ch’a l’é lòn ch’a l’é mej e ch’a sarà mai pì gavane? Ëdcò për nojàutri lòn ch’a l’é mej as treuva ai pé dël Salvator Gesù Crist. A l’é scoté soa paròla ‘d sapiensa e ‘d grassia. Tut ël rest a l’é d’amportansa relativa. L’apòstol Paul a l’avìa fàit soa sernìa. A scriv: “Ancora pì 'd lòn, (ancheuj) i stimo ch' an confront ëd l'ecelensa 'd conòsse Gesù Crist, mè Signor, tut ël rest a sìa na pèrdita. Për Chiel i l'hai arnonsià a tut e a lo considero mach ëd drugia - e sossì përch’ i peussa vagné 'l Crist” (Filipèis 3:8).



17 ëd Luj 2016 - Duminica apress Pancòsta ch'a fà neuv - Amos 8:1-12Salm 52Colossèis 1:15-28Luca 10:38-42

Orassion: Dé Tut-potent, la sorgiss ëd minca sapiensa, Ti't conòsses lòn ch'i l'oma da manca fin-a anans che nojàutri it lo ciamo, e ch'i soma gnanca bon ëd preghete coma ch'as deuv; àbie compassion ëd nòstra debolëssa e dane, an toa misericòrdia, lòn che për nòstra indegnità i n'ancaloma gnanca a ciamete e për nòstra borgnarìa i podoma nen ciamete; për Gesù Crist, nòst Signor, ch'a l'é degn e ch'a viv e regna con ti e con lë Spirit Sant, un sol Dé, pr' ij sécoj dij sécoj. Amen.

mercoledì 6 luglio 2016

Som-ne ‘d magister a tiré fòra ‘d scuse? [Duminica 10/7/2016)


I vorerìa ancheuj tut d’amblé ëd prinsipié costa riflession con la letura ‘d na paràbola famosa ‘d Gesù. cola dël Bon Samaritan. A l’é na conta ch’a l’é dovrà ‘d soens coma esempi e model dël dovèj ch’i l’oma ‘d pratiché la solidarietà anvers a coj ch’a son “meno fortunà ‘d nojàutri. Costa paràbola, contut, a l’é motobin da pì che lòn: a conten quajcòsa ch’a-i é stërmà e che nen tuti a lo vëddo. Lesomla.
“Na vòta un magister ëd la lej a l’é levasse për buté Gesù a la preuva, e a l’ha ciamaje: “Magister, còsa ch’i l’hai da fé për avèj la vita eterna?” E Gesù a-j dis: “Còs é-lo ch’a l’é scrit ant la lej? Còsa i leses-to?”.  A l’ha rësponduje: “It l’has da vorèj bin a Nosgnor tò Dé ëd tut tò cheur, ëd tuta toa ànima, ëd tute toe fòrse e ‘d tut tò pensament; e tò pròssim tanme ti medésim”. E Gesù a l’ha dije: “Bin dit! It l’has rëspondù bin! Fà lolì e it vivras!”. Ma chiel, për giustifiché lòn ch’a fasìa, a-j ciama a Gesù: “E chi ch’a son j’àutri ch’i l’hai da voleje bin?”. Gesù antlora a-j rëspond con na conta: “N’òm, ch’a l’era n’Israelita, a calava da Gerusalem a Gerico, e a l’é tombà ant le man dij brigant. A l’han dëspojalo, a l’han daje ‘d bòte e a son andass-ne lassandlo mes mòrt. Combinassion, un sacerdòt a calava për l’istessa stra, ma quand ch’a l’ha vëddulo a l’é staje a la larga an passand da l’àutra banda dla stra. N’ëstant dël Templ essend ëdcò chiel rivà an col pòst-lì, quand ch’a l’ha vëddù col òm a tèra, a l’ha fàit l’istess dël sacerdòt: a l’é passà da l’àutra banda. Peuj a l’é rivà un samaritan, che j’Israelita a lo dëspresio. Quand ch’a l’ha vëddù col òm a tèra, a l’é vnù da chiel e a l’é state tocà da la compassion. E avzinandsje, a l’ha vërsà dzura ‘d soe piaghe d’euli e ‘d vin e a l’ha bindaje. Peuj a l’ha butalo an sù soa montura e a l’ha mnalo ant n’obergi e a l’ha avune soen. A l’indoman, anans ëd parte, a l’ha tirà fòra doi dné, a l’ha daje a l’obergista an disandje: ‘Pijete soen ëd chiel-lì, e tut lòn ch’it të spenderas ëd pì, it lo rendrai a mè artòrn’. Dime ‘n pò, “a l’ha seguità a dì Gesù, “Col ch’a l’é ‘d coj tre ch’a l’é portasse coma ‘l pròssim ëd l’òm ch’a l’era tombà ant le man dij brigant?”. Ël magìster ëd la lej a l’ha rësponduje: “A l’é col ch’a l’ha avune misericòrdia”. Antlora Gesù a-j dis: “Va, e fà ‘dcò ti l’istess” (Luca 10:25-37).
Vàire ch’a-i na son ch’a son ëstrach dla vita, ch’a l’é veuida e pien-a mach ëd sagrin! Na vita che përdabon a na vala la pen-a ‘d vive, ch’a-j daga ‘d sodisfassion ancreuse, për lor a l’é na chimera, n’ilusion, na fantasìa, un seugn. L’idèja midèma ‘d “vita eterna” a-j paress veuida ‘d sens, assurda, përchè për lor a sarìa mach un torment ch’a finiss mai, un suplissi sensa pietà.

Col ch’a l’avìa ciamaje a Gesù “Magister, còsa ch’i l’hai da fé për avèj la vita eterna?”, contut, a savìa che la “vita eterna”, na vita ‘d sodisfassion ch’a finisso mai, a l’é cola ch’as viv an comunion con Nosgnor Dé, la sorgiss ëd tut lòn ch’a l’é bon e bel. Col òm a l’era “un magister ëd la Lej”, n’espert ëd la Lej che Nosgnor a l’avìa daje al pòpol d’Israel. Chiel a savìa che ‘l mej dla vita a l’é na vita ch’a sìa an conformità con la Lej ëd Nosgnor, na vita vivùa an aleansa con Nosgnor, ant l’obidiensa pien-a ‘d fiusa e fidelità a Chiel. Col òm a savìa che mach parèj j’uman a l’avrìo podù gòde cola shalom, cola pas génita e ancreusa che tuti a n’han anvìa.

Përchè, antlora, col òm-lì a-j ciama a Gesù: “Magister, còsa ch’i l’hai da fé për avèj la vita eterna?”. A lo dis ël vangel, për “buté a la preuva” Gesù, për vëdde se Gesù a l’era un bon israelita, e nen un rivolussionari ch’a l’avrìa mach bolversà la fej d’Israel. Gesù a-j na dà la conferma quand ch’a-j dis: “Còs é-lo ch’a l’é scrit ant la lej? Còsa i leses-to?”.  A l’ha rësponduje: “It l’has da vorèj bin a Nosgnor tò Dé ëd tut tò cheur, ëd tuta toa ànima, ëd tute toe fòrse e ‘d tut tò pensament; e tò pròssim tanme ti medésim”. E Gesù a l’ha dije: “Bin dit! It l’has rëspondù bin! Fà lolì e it vivras!”.

Vera, ël giuss, l’essensa dla conformità a la lej ëd Nosgnor a l’é l’amor, l’amor al 100% anvers a Nosgnor e al 100% anvers a j’àutri, nòst pròssim: “ Fà lolì e it vivras!”, a dis d’autorità Nosgnor Gesù Crist. Ambelessi i l’oma “un pcit problema”, nen vera? As na rend bin cont col “magister ëd la lej” ch’a-j fà a Gesù n’àutra domanda: “për giustifiché lòn ch’a fasìa”. Coma ch’i soma bon a tiré sèmper fòra ‘d giustificassion! Pura, se lòn ch’a dis Gesù a l’é vera - e a l’é bin vera, cola speransa podrìo-ne maj avèj d’oten-e la vita eterna, na vita compìa ch’a daga pien-a sodisfassion an përfeta conformità con Nosgnor Dé e con soa Lej ëd vita, na lej bon-a, giusta e santa? Éh, gnun, bele che gnun! Gnun-e ilusion! Fin-a ij nòstri mej ësfors a sarìo nen pro. I lo savoma bin ëdcò nojàutri lòn ch’i l’oma da fé. S’a l’é già malfé d’esse ‘d bon samaritan an ësto mond, pensé mach chi podrìa mai voleje bin a Nosgnor “ëd tut tò cheur, ëd tuta toa ànima, ëd tute toe fòrse e ‘d tut tò pensament”!

Ëd voleje bin a sò pròssim a l’avìa dimostralo ‘d fé col ëstrangé, col samaritan, ch’a l’avìa fàit pì ‘d lòn ch’a sarìo stàit dispòst a fé tùit j’àutri. Ëd sicur, col Samaritan a l’avìa fàit lòn ch’a l’avìo arfudassé ‘d fé coj israelita che, quand ch’a l’han vëddù col òm, cola vitima ‘d violense, ch’a l’era restà lì a tèra tut sagnant, a l’han tirà fòra dë scuse për nen giutelo e ch’a j’ero passaje bin a la larga.

Costa conta a l’é n’acusa sensa remission nen mach per col “magister ëd la lej”, ma ‘dcò për nojàutri ch’i soma ‘d “magister ëd giustificassion”, ëd scuse, për nen fé lòn ch’i lo savoma bin ch’i l’avrìo da felo, anvers a Nosgnor e anvers a nòst pròssim. Contut, la paràbola dël Bon Samaritan a l’ha na significassion stërmà ch’an dà ‘d speransa.  Cola paràbola a l’é nen fàita për dene d’ilusion o pés, per fé vnì pì granda nòstra disperassion. Vardomla mej.

L’òm ch’a cala da Gerusalem a l’é na figura dl’istessa creatura uman-a ch’a së slontan-a da la sità santa (da la comunion con Nosgnor) e ch’a përcor na stra an dissèisa (soa decadensa moral e spiritual). Slontanand-ne da la comunion e da la protession che mach Nosgnor a peul dene, i n’anandiomne inevitàbil ans na stra motobin arzigosa. Col senté a va ant un desert, na region malgrassiosa e servaja, coma ch’a l’é sèch e pien ëd privo mortaj ël senté ch’a mën-a da leugn da Nosgnor an cost mond-sì.  D’arlongh a cost senté i foma l’ancòntr dël nemis ëd Nosgnor e ‘d minca bin. Sàtana, con ij sò serv, a l’é ‘l làder, ël rapinator ch’a në dëspeuja ‘d tute le prerogatìve e dij bin che Nosgnor a l’ha acordane. A l’é chiel ch’an feriss, ch’an dà ‘d bòte e as na va lassandne mes mòrt. An efet, Sàtana apress d’avèj ambrojane, a fà ravagi sensa pietà ‘d nòstra vita. Ël sacerdòt e ‘l Levita dla paràbola, ch’a passo da lì, a l’é figura dla religion e dla polìtica che, con tute soe sirimònie, tradission, moralism e bej dëscors, a peudo fé gnente për la gent e varila da sò mal përfond: ël pecà. A peudo pa varilo, salvelo, rendje na vita ‘d sodisfassion ch’a vala la pen-a d’esse vivùa.  Ël Samaritan ch’a l’é ‘n viagi, a l’é figura ‘d Gesù Crist, che, për cost mond-sì a l’é “lë strangé”, ël bastian-contrari, l’anticonformista.A l’é Gesù che, quand ch’a vëd ël pecator, sbatù lì e lassalo mes-mòrt, a n’ha compassion përdabon. A l’é ‘l Crist ch’as na pija soen, ch’as na fà càrich, ch’a lo meisin-a e ch’a l’anfassa. L’obergi andova ch’a lo pòrta e ch’a-j dà d’ospitalità a soe spèise, a l’é figura dla cesa cristian-a, andova che ‘l pecator a séguita soa “cura” fin-a ch’el Crist a l’é d’artorn, coma ch’a l’ha promëttulo.

Ël cristian ancheuj, ch’a l’ha fàit l’esperiensa d’esse stàit liberà dai sò pecà grassie a l’euvra ‘d Gesù Crist, as na rend cont d’esse stàit un “fugitiv”, në scapadacà, arviros e nemis ëd Nosgnor. L’esperiensa a l’é che quand ch’a l’era stàit ësbatù a tèra e tradì da col istess Sàtana ch’a l’avìa prometuje ‘d gran profit, a l’ha vëddù riveje davzin, combin ch’a lo meritèissa pa, Gesù ant l’anunsi dl’Evangel. A l’era n’anunsi ëd grassia e ‘d përdon, l’anunsi che Nosgnor a l’avìa sernulo për deje la grassia dla salvëssa, ch’a-j vorìa bin malgré tut e ch’a l’avrìa giutalo a arfesse na vita coma ‘n dissépol ëd Gesù. A l’é peuj coma ‘n dissépol ëd Gesù che Gesù a-j mostra e ch’a na dà la motivassion e la fòrsa ‘d vnì ëdcò chiel ël “prossim” ëd tuti coj ch’a son ësbatù a tèra e ch’a l’han perdù ‘l sens dla vita, e parèj ëd giuteje përdabon.

Antlora a sarà pròpi grassie a costa esperiensa, a cost rëscontr salutar con ël Salvator Gesù Crist ch’i podoma esse na testimoniansa viva d’una vita ch’a l’ha ‘d sens e ch’a mérita d’esse eterna. sensa fin. Cost-sì a l’é l’anunsi dl’Evangel ch’a riva ‘dcò a vojàutri ancheuj e ch’av ciama al pentiment e a fé che Gesù Crist a vnissa vòstr Salvator e Signor. Ch’a peuda esse parèj për vojàutri ch’i më scote.

10 ëd Luj - Duminica apress Pascòsta ch'a fà eut Amos 7:7-17Salm 82Colossèis 1:1-14Luca 10:25-37

Orassion: Nosgnor! Arsèiv con misericòrdia le preghiere che Tò pòpol a àussa anvers a Ti, e acòrda che lor a peudo conòsse e comprende lòn ch'a l'han da fé, e ch'a peudo 'dcò avèj la grassia e la fòrsa 'd compìlo fedel. Për Gesù Crist, nòst Signor, ch'a viv e ch'a regna con Ti e con lë Spirit Sant, un sol Dé, pr' ij sécol dij sécoj.Amen.