venerdì 28 ottobre 2016

“Ancheuj la salvëssa a l’é intrà an costa ca” (30/10/2016)

Ant ël dì d’ancheuj soens as fan passé për cristian-e e “evangéliche” tante ideje che, an efet, a lo son nen, e la gent a-j chërd mach përchè ch’as pija nen la briga ‘d controlé s’a sìa parèj përdabon. A smijo a d’idèje cristian-e e a son còmode da chërdse, an rangio: a l’é për lòn ch’a angan-o.

Un-a ëd coste idèje a l’é che la salvëssa, visadì l’esse acetà e përdonà da Nosgnor, a sìa quajcòsa ch’as peul nen butesse an discussion përchè a la fin tùit a saran salvà. Ancheuj a l’é quajcòsa ch’as dà për ëscontà, quajcòsa “d’automàtich”, përchè Nosgnor - as dis - a l’è bon e misericordios anvers ëd tuti sensa ‘d distinsion. Tùti, a la fin, a saran salvà. É-lo vera? Beh, che Nosgnor a sìa bon e misericordios a l’é vera - la Bibia a lo dis ciàir - ma a l’é nen vera che Chiel a salva tuti sensa ‘d  distinsion! Nosgnor a salva da le conseguense eterne e da la maledission dël pëccà, an acordandje la grassia dla salvëssa, mach coj che chiel, sovran, a decid ëd dèjla, cola grassia, ch’a-j la conced. “Përchè a dis a Mosè: "I l'avraj compassion ëd col ch'i l'avraj compassion e i faraj misericòrdia ‘d col ch'i faraj misericòrdia" (Roman 9:15). E sossì a passa ëd necessità dal pentiment e da la fèj ant ël Salvator Gesù Crist. Tuti j’àutri, për càusa ‘d soa arvira ‘d lor e trasgression, a resto condanà coma che Chiel a l’ha stabilì autërtant ant Soa Lej, përchè Nosgnor a l’é ‘dcò giust - Nosgnor a l’é giustissia e nen mach amor. Pì ‘d lòn, la salvëssa, a l’é quajcòsa ch’a l’ha da esse arseivùa, ch’a l’ha da “intré an nòstra ca”, e sensa dubi, ch’a l’ha da vëddse ciàira an soe conseguense pràtiche, ij sò efet, visadì ant la condòta dla përson-a ch’a l’ha arseivula.

Sti prinsipi-sì, coj ch’i l’hai giusta mensionà, a treuvo amplia testimoniansa, na ciara evidensa, daspërtut an le Scriture Sante, coma ch’a l’é ‘l cas dl’episòdi evangelich ch’i lesoma e comentoma ancheuj, ch’a parla dël rescontr an tra Gesù e un përsonagi ch’as ciama Zaché.

Scotoma prima ‘d tut st’episòdi dël vangel, ch’as treuva ant ël capìtol disneuv ëd Luca, al prinsipi.
Gesù e Zaché. “Gesù a l’é intrà a Gerico e travërsava la sità. A-i era lì n’òm ch’as ciamava Zaché. A l’era ‘l cap dij gablé e a l’era në sgnor. A sercava ‘d vëdde chi ch’a l’era Gesù, ma a podìa nen an càusa a la pien-a ‘d gent ch’a-i era, përchè a l’era pcit dë statura. Antlora, për podèjlo vëdde, a l’é butasse a core anans për la vìa andova che Gesù a l’avìa da passé, e a l’é montà an sù n’erbo ‘d sicomor. Quand che Gesù a l’é rivà an col pòst ansilì, a l’ha vardà an sù, a l’ha vëddulo e a l’ha dije: “Zaché, cala giù sùbit, përchè ancheuj a venta che im fermo a toa ca!”. Zaché a l’é calà giù an pressa e a l’ha arseivulo con gran’ piasì. Lolì, contut, a l’é nen piasuje a la gent, ch’a mormorava e ch’a disìa che Gesù a l’era intrà ant la ca ‘d n’òm ëd cativa reputassion për logèje. Ma Zaché. drit dëdnans al Signor, a l’ha dije: “Varda, Signor, mi i dago la metà dij mè beni ai pòver, e s’i l’hai fàit ëd tòrt a quajdun an quajcòsa, i-j n’a rendo ‘d quat vòlte tant!”. E Gesù a l’ha dije: “Ancheuj la salvëssa a l’é intrà an costa ca, përchè ‘dcò sto-sì a l’é fieul d’Abraam. Përchè ‘l Fieul ëd l’òm a l’é vnùit a serché e a salvé lòn ch’a l’era perdusse” (Luca 19:1-10).
La fama ‘d Gesù a l’era fasse bin granda ant ël temp ëd costa stòria. Daspërtut ch’as n’andasìa a s’assamblava na gran furfa mach për podèjlo vëdde, o për ij pì “fortunà” ch’a podìo avzinessje, për ciameje na quaj grassia. Gesù a l’era dventà nen mach la granda speransa dla gent ëd na nassion crasà, ma col ch’a savìa rësponde ai bzògn ësvarià ‘d coj ch’a-j s’aprociavo. Col dì-lì, an tra cola furfa antrigà ch’a spetava ‘d podèj vëdde Gesù, a-i era Zaché, ch’a fasìa ‘l gablé, visadì l’impiegà nominà ‘d cheuje le taje amponùe a la gent dai Roman, ch’a la fasìo da padron an Israel. Zaché a l’avìo tuti an ghignon përchè, ëd soa profession, chiel ëdcò as na profitava da sfacià an dësfraudand la gent e vnisend chiel sèmper pì sgnor. Zaché tuti a lo schiviavo ‘l pì possibil e a lo consideravo un tra ij pì pes pecator. A l’era n’òm ëd cativa arputassion. Contut, chiel, ant col dì-lì. a vorìa ‘dcò chiel vëdde Gesù. Mach na curiosità? A peul desse, - gnun a l’avrìa mai podù chërde che chiel a l’avrìa anteressasse “ëd religion”. Fòrse ch’a vorìa vëdde coma ch’a l’avèissa podù profitess-ne ‘dcò ‘d Gesù? I lo savoma nen, ma col Gesù, tant divers da coma ch’a l’era chiel, a l’intrigava. Zaché a l’era n’òm “realisà” dal punt ëd vista dë sto mond, ma a l’avìa ‘dcò chiel na cossiensa ch’a-j dava ‘d sens ëd colpa e, dzurtut, a l’avìa drinta “un veuid” che gnente e gnun a l’avrìa podù ampinilo, sedësnò Nosgnor. Zaché a l’avìa ‘d sòlit gnun ëscrùpoj moraj ant lòn ch’a fasìa, ma col Gesù, dont a l’avìa tant sentì parlé, a-j dasìa lë splin ëd lòn che chiel, Zaché, a l’avrìa podù esse e ch’a l’era pa. A-i era, ant col dì-lì, na gran massa ‘d gent ch’a vorìa vëdde Gesù e dàit che chiel, Zaché, a l’era pitòst cit dë statura, a savìa che a l’avrìa avù gnun-e speranse ‘d podèj vëdde Gesù mentre ch’a passava. Antlora, për podèjlo vëdde, a l’é butasse a core anans për la vìa andova che Gesù a l’avìa da passé, e a l’é montà ans n’erbo.

Gesù a riva anvironà da cola tanta gent e, an passand sota col erbo, as ferma, a leva j’euj e a ved lassù Zaché e a-j dis: “Zaché, cala giù sùbit, përchè ancheuj a venta che im fermo a toa ca!”. I peude bin imaginè la surprèisa, lë stupor, ëd Zaché, ch’a ven magara tut ross e ch’as ciama: “Ma coma ch’a fà col Gesù a conòss-me fin-a për nòm? I soma mai ancontrasse anans!”. Zaché a sa pròpi pì nen còsa disne. Antlora Zaché a cala giù an pressa e a lrsèiv Gesù con gran’ piasì a soa ca.

I peude ‘dcò imaginé la reassion dla gent, che ‘dcò a l’avria mai spetasse na ròba parèj.. “Gesù a conòss Zaché? Sa-lo nen lòn ch’a fà Zaché e dla catìva riputassion ch’a l’ha?”. Pura Gesù a-j n’anfà gnente ‘d lòn ch’a dis la gent, dle mormorassion ch’a j’ero surtìe da la gent  - ch’as rend nen cont ëd chi ch’a l’é Gesù e dzurtut ëd soa mission “ëd recùper”. Gesù a l’aceta ‘dcò l’arzigh ëd perde Soa istessa riputassion e a va a nunsié la salvëssa, la bon-a neuva dla grassia e dl’arneuv dla vita pròpi a Zaché, che ‘d sicur a l’avrìa nen meritass-lo. Përchè? Përchè, a l’è ciàir, Zaché a l’era un ëd coj pecator che Nosgnor Dé a l’avìa sernù da l’eternità d’acordeje la grassia dla salvëssa. Gesù, ch’a l’era Nosgnor Dé an ësto mond, a ciama Zaché a la salvëssa. A l’é na ciamada, na vocassion, d’efet, che gnente e gnun a la peul arziste e Zaché, a Gesù, a-j deurb ël cheur, a-j deurb soa ca. A ventava ch’a fussa parèj, përchè la salvëssa ‘d Zaché a l’era stàita stabilìa da l’eternità. Nosgnor a conòss precis ël nòm ëd coj che Chiel a sern.

Armarché coma la ciamada, la vocassion ëd Gesù a sia d’efet nen mach al prinsipi, ma ‘dcò dapress. An cola  ca, a-i riva quajcòsa dë strasordinari: a l’é intraje Gesù e ‘l cheur ëd Zaché, soa ànima, a l’é trasformà, arnovà, tant che apress s’avèj arseivù la grassia ‘d Gesù, cola trasformassion as dà a arconòsse, a l’ha n’efet. Ël test a dis: “Ma Zaché. drit dëdnans al Signor, a l’ha dije: “Varda, Signor, mi i dago la metà dij mè beni ai pòver, e s’i l’hai fàit ëd tòrt a quajdun an quajcòsa, i-j n’a rendo ‘d quat vòlte tant!”. Quand che la grassia a toca ‘l cheur ëd na përson-a tut a l’é trasformà, a resta pì nen l’istess d’anans. Zaché, da ambrojon e profitator ch’a l’era, a vniss n’òm neuv e a promet ëd fé la restitussion ëd tut lòn ch’a l’avìa trassà e fin-a paghene j’anteresse, ij dann! Strasordinari, nen vera? Éh, strasordinari, ma ‘dcò ordinari, përchè collì a l’é lòn ch’a càpita quand l’Evangel ëd Gesù Crist a l’é nunsià coma ch’as deuv. Nosgnor Dé a lo deuvra per trasformé la realità dë sto mond, ël cheur ëd col ch’a l’é stane tocà. L’Evangel ëd Gesù Crist a l’é nen ëd paròle veuide, ma la potensa ‘d Nosgnor per la salvëssa ëd tuti coj ch’as fido al Signor e al Salvator Gesù Crist.

Bela stòria, nen vera? Èh, a l’é na bela stòria, ansi, a l’é la bon-a neuva dl’Evangel, quajcòsa ch’a resta ‘dcò al dì d’anchej l’istess: l’istessa la sostansa, l’istessa la potensa, j’istess j’efet. Quand? Quand ch’a l’é nunsià fedel e nen slongà da l’eva ‘d tradission uman-e e d’ideologìe ch’a lo sfàusso, quand ch’a l’é nunsià precis coma ch’i lo arseivòma da la predicassion apostòlica ch’a ven a nojàutri ant l’Evangel.

L’istess che ant la stòria ‘d Zaché a podrìa bin rivé ancheuj, bele an cost moment-sì për ti ch’i më scotes ant ës messagi filmà o ch’i lese costa riflession. It podries bin esse ti, col Zaché dont it l’has sentine la stòria. It podrie bin esse ti col òm carià ‘d pecà coma i lo soma tuti, ch’a sent ël veuid ch’a l’ha an soa vita e che gnente e gnun a lo peul ampinì an ësto mond. I podries gnanca ti esse n’òm religios o na fomna religiosa. It podries mai avèj avù d’anteresse per lòn ch’a riguarda Gesù o l’Evangel, pura quajcòsa o quajdun at t’ha tirà, anciarmà, a sente parlé dël Salvator Gesù Crist. Antlora a podrìa bin esse Nosgnor ch’at ciama ancheuj përchè a sarìa bin possibil che ‘dcò ti a sia da conté an tra ‘d coj che - sens’ avejne ‘d mérit - Nosgnor Dé da l’eternità a l’ha sernù për arsèive la grassia dla salvëssa. It podries bin esse ti che Nosgnor a ciama ancheuj d’avzinesse a Gesù Crist con fèj për arsèive Sò përdon. Na trasformassion ëd tò cheur a l’é già comensà e as na seurtirà ‘d manere che mi i le conòsso nen e as darà a vëddse tanme ant ël cas ëd Zaché con ël propòsit ëd fé amenda dij tò pëccà.

Antlora as peudrà bin dì, ëdcò an tò cas, che Gesù a sclama: “Ancheuj la salvëssa a l’é intrà an costa ca. Përchè ‘l Fieul ëd l’òm a l’é vnùit a serché e a salvé lòn ch’a l’era perdusse”. A l’é mè vòt e preghiera che la salvëssa, visadì la përson-a ‘d Gesù Crist, a intra ancheuj an toa ca, an toa vita, an tò cheur, e ch’a pòrta ‘d ‘d frut bondos coma ch’a l’ha avùne ant ël cas ëd Zaché, për la glòria ‘d Nosgnor.


Ancheuj la salvëssa a l’é intrà an costa ca... by paolo-castellina


Leture bìbliche dël lessionari - 30 d’Otóber - Domenica apress Pancòsta ch’a fà 26

Abacuch 1:1-4; 2:1-4Salm 119:137-1442 Tessalonian 1:1-4, 11-12Luca 19:1-10

Orassion: Nosgnor tut-potent e misericordios! A l’é mach për Tò don che Tò pòpol fedel at smon-a un servissi ver e laudàbil: Acòrda che nojàutri i peussa core sensa antrapesse për oten-e Toe promësse dël cél; për Gesù Crist, nèst Signor, ch’a viv e regna con Ti e con lë Spiri Sant, un sol Dé, ora e për sèmper.

giovedì 20 ottobre 2016

La paràbola dël farisé e dël gablé (23/10/2016)

Chi é-lo dij doi ch’a l’é seurtiss-ne giust dëdnans a Nosgnor? 

“Còsa 't chërde d'esse?” as dis a coj ch’as dan d’àrie, coj ch’a pretendo d’esse lòn ch’a son nen. A-i son ‘dcò dij proverbi colorìj che, a sto pròposit, a diso: “Chërde d’esse a caval e trovesse a pé”, o “Chërde d’esse la Regin-a ‘d Taitù”.

Ij vangej a conto ‘d na famosa paràbola ‘d Gesù ch’a l’ha për tìtol: “La paràbola dël farisé e dël gablé”. Lesomla, e peuj i faroma na quaj considerassion.
“Gesù a l’ha proponù n’àutra paràbola a certidun ch’a chërdìo d’esse giust e a meprisavo j’àutri: Doi òm a son montà al templ për preghé; un a l’era ‘n farisé e l’àutr un gablé. Ël farisé tenend-se da banda, a pregava an tra chiel ëd sta manera: ‘Nosgnor! It ringrassio ëd lòn ch’i son nen parèj dj’àutri, ch’a son ëd làder, ëd gent nen giusta e ch’a comëtto d’adulteri. Ëd sicur i son nen coma col gablé là giù an fond. Mi i faso digiun doi dì a la sman-a e i dago ‘l décim ëd tut lòn ch’i vanio o ciapo’. Tutun, ël gablé, tenend-se da leugn, a s’ancalava gnanca d’aussé j’euj anvers al cél, ma as dasìa ‘d bòte an slë stòmi disand: ‘Nosgnor! Përdonme, ch’i son un pecador’”. Iv diso ch’a l’é sto-sì, ël gablé, ch’a l’é tornass-ne a soa ca giustificà, pitòst che l’àutr; përchè chionque as eleva a sarà sbassà, e chionque as ësbassa a sarà elevà” (Luca 18:9-14).
Për comprende bin costa paràbola, ch’a l’ha ‘d rilevansa ‘dcò për ël dì d’ancheuj, a venta comprende chi ch’a j’ero antlora, ant ël temp ëd Gesù, cole categorìe ‘d gent ch’as ciamavo ij Farisé e ij gablé.

Ëd sòlit ancheuj i dovroma ‘l tèrmin “farisé” coma n’àutra paròla për “ipòcrita”, na përson-a ch’a dà a vëdd-se d’esse religiosa ma ch’a l’é fàussa, ch’a lo contradiss an sò comportament ëd minca dì; un bigòt, un bërlicabalustre ch’a pòrta mach na mascra ‘d religion. Ant ij vangej i vëdoma Gesù che për lòn soens a-j condanava. Contut, a l’era nen sèmpre parèj. Ant l’Israel dël prim sècol ij Farisé a j’ero na congregassion motobin rispetà dël Giudaism, ch’a l’avìo për sò bu ‘d lor d’esse motobin diligent an tùit ij dover che la fej ebràica a stabilìa, ëd fé l’ubidiensa ‘d manera meticolosa a tut lòn che Nosgnor a l’ha comandà e fin-a da pi ‘d lòn. Ij Farisé a j’ero ‘dcò dij savant ch’a studiavo la Lej arvelà ‘d Nosgnor e la tradission ebràica ‘d manera scrupolosa. A l’avìo dë scòle motobin apressià. Ij Farisé a vorìo përdabon “fé na diferensa”, esse diferent da la massa ‘d gent ch’a pija la religion an manera, disoma, “coma ch’a càpita”. Ij Farisé a j’ero ‘d përson-e “angagià”, ch’a vorìo esse série e fedej. An sossì a j’ero, sensa dubi, degn ëd làuda e da tanti antlora a j’ero fin-a invidià për soa determinassion ëd lor. A j’ero considerà “ij pì brav”.

A l’opòst, coj ch’a j’ero considrerà “ij catìv”, a j’ero “ij gablé”, coj che antlora a l’avìo l’incombensa ‘d cheuje le taje. Ël problema a l’era che Israel a l’era sota la dominassion dl’Imperi dij roman, dij foresté ch’a crasavo e sfrutavo j’israelita, sò teritori e soe arsorse con la fòrsa dj’arme. Ij gablé a j’ero d’Israelita ch’a l’ero butasse al servissi dla potensa roman-a e che për lor a cojìo le taje. Për lon a j’ero considerà dij traditor dla nassion ebràica. Tuti a-j j’avìo an ghignon nen mach për lon, ma përchè soens as na profitavo ‘dcò ‘d sò servissi ‘d lor për ampinisse le sacòcie, an ciamand a la gent da pì ‘d lòn ch’a l’avìo da ciameje. A l’era ‘d gent sensa gen-a, sensa scrùpoj dla moral, ch’a pensava mach a dventé rica a spèise dla povra gent. Dla religion, lor, a-j n’anfasìa bin pòch, bele se la vocassion dël pòpol ebràich a l’era ‘d serve Nosgnor Dé an dasend la testimoniansa d’essje fedej.

Ant la paràbola ‘d Gesù dël farisé e dël gablé i soma dëdnans a n’arvërsament: un farisé as dimostra cativ e ‘n gablé as dimostra bon. Lolì nen përchè a Gesù a-j piasìa fé ‘l Bastian contrari e dësfidé ‘l sens comun. A chiel a-j anteressava nen, o almanch nen sùbit, fé ‘d critica dla società e rasoné për categorìe sociaj. Gesù a andasìa bin pì ancreus ant le question ch’a son da tachesse, s’as veul arsòlve ij problema dla condission uman-a. Esse diligent e seri coma ch’a vorìo fé ij Farisé, Gesù a lo butava nen an question coma ‘n valor génit, e ‘d sicur la condòta dij tanti gablé a l’era da arprocésse.

Ant lòn che Gesù a conta ant Soa paràbola, col gablé a l’era trovasse ant na posission pì bon-a dël Farisé përchè ch’a l’avìa dëscheurvù la corussion ancreusa dël cheur ëd l’òm, ëd sò cheur, e lolì a l’avìa mnalo a ciamé a Nosgnor, a suplichelo, ch’a lo përdonèissa e ch’a lo arsanìssa. Ël Farisé, combin ch’a l’avèissa ‘d bon-e intension, a vëddìa nen la corussion ancreusa ëd sò cheur (ch’a l’era nen mèj ëd cola dël gablé) e, pijandse ‘n bàilo an soa vera situassion, as chërdìa d’esse n’òm giust, vantandse dl’oservansa ch’a fasìa ‘d régole esterior e comparisionandse a d’àutri.

Ël gablé a l’era rendusse cont dla corussion ëd sò cheur e a l’avìa suplicà Nosgnor ch’a lo rendèissa n’òm giust “da drinta”, e lolì a l’avrìa ancaminalo a dventé n’òm giust ëdcò “da fòra”. Ël Farisé as chërdìa d’esse n’òm giust “da fòra” anans d’esse rendù giust “da drinta”. Ël Farisé as chërdìa “a pòst”, ma a l’era nen “a pòst” përdabon, përchè “la giustissia”, “l’esse giust” dël cheur - lòn ch’a pì a conta - a l’é nen quajcòsa che l’òm a peussa rivene con ij sò sfòrs, con soa “bon-a volontà”, e gnanca con l’oservansa ‘d régole, ma quajcòsa ch’a ven da Nosgnor quand ch’i lo suplicoma an arconossenda nòstra miseria e corussion. Le régole, ij comandament ëd Nosgnor a son da oservesse con diligensa, ma se ‘l cheur, nòst cheur, a l’é nen trasformà, arnovà ëd manera ancreusa, anans ëd tut, nòstra “giustissia” a dventa mach n’angann, na tromparìa ch’i foma contra nojàutri medésim.

Conòsse e fé l’ubidiensa dla Lej arvelà ëd Nosgnor, scotela, a l’é bon e degn ëd làude. Contut, s’i foma nen d’atension, as podrìa passé fàcil da anteressesse a seguité la Lej a chërde che un a l’àbia na posission pì avantagià dëdnans a Nosgnor grassie a soa ubidiensa. Collì a l’era ‘l trabucet ch’a-i cascavo drinta la pì part dij Farisé. Vàire ‘d lor, tanme ‘l Farisé dla paràbola ‘d Gesù, “a chërdìo d’esse giust e a meprisavo j’àutri”.

An costa paràbola Gesù a fà n’arpròcc fòrt a coj ch’as fido dla giustissia ch’a chërdo d’avèj da lor istess dëdnans a Nosgnor. A l’é na sòrt d’ironìa, na schergna, che Gesù a na concluda ch’a l’era nen l’oservant divòt dla Lej ch’a l’avìa seurtine giustificà - diciarà giust - dëdnans a Nosgnor, ma ch’a na seurt giustificà, diciarà giust, col ch’a ‘rconòss ch’a l’é nen na përson-a giusta, col ch’ a ‘rconòss soa mancansa ‘d giustissia e ch’a sùplica la misericòrdia ‘d Nosgnor.

Ël Farisé dla paràbola a falìa përché ch’a comprendìa pa lòn ch’a l’é ‘l criteri, ël méter, dla giustissia stabilì da Nosgnor. Nosgnor a buta nen la gent an sna scala ‘d na graduatòria, ëd na classìfica. A l’opòst ëd lòn ch’a chërdìa ‘l Farisé, a l’é nen che Nosgnor a arsèiva na përson-a pì che n’àutra përchè un a l’abia comëttù men-o pëccà grev che l’àutra. E Nosgnor gnanca a giustifica na përson-a, e pa nen n’àutra, përchè la sconda a l’é stàita pì scrupolosa dla prima. Nò. S’i vorsoma esse giustificà - diciarà giust - da l’oservansa dla Lej, ël criteri, ël méter, a sarìa na giustissia assoluta. A l’é nen pro l’oservansa mach d’un o ‘d pòchi comandament për esse diciarà giust da Nosgnor, it l’avrìes da oserveje tuti a la përfession. L’apòstol Pàul a scriv: “I lo fortisso torna: s’i sercheve ‘d trové ‘l favor ëd Nosgnor an sogetandve a la sirconcision, i l’eve ‘dcò l’òbligh ëd fé ubidiensa a tut lòn ch’a stabiliss la lej ëd Mosè. Ma ch’a sìa ciàir: vojàutri ch’i chërde che l’ubidiensa a la lej av renda giust dëdnans a Nosgnor, i seve tajave fòra dal Crist! I l’eve butave fòra da la grassia” (Galat 5:3-4). Sta-sì, për dij pecator coma nojàutri, a l’é na propòsta ‘d mòrt, përché gnun pecator a podrìa mai fé l’ubidiensa dla Lej ëd Nosgnor ëd manera përfeta.

Përchè é-lo ch’a l’era ‘l gablé a d’esse giustificà, e nen ël Farisé? Përché ël gablé a l’avìa arconossù onest ch’a l’era nen n’òm giust e ch’a l’era nen bon a rendse giust e agradì dëdnans a Nosgnor, e ch’a l’avìa suplicà grassia e misericòrdia. Cola-lì a l’é la sola manera përchè un pecator a peussa esse giustificà. Cola ch’a l’é vòstra situassion? É-lo ch’i chërde d’esse “a pòst” përchè ch’i l’eve comëttù men-o pëccà d’àutri, o ch’i séguite ‘l criteri ‘d giustissia stabilì da la società, dla religion organisà, da la tradission o ‘l criteri ‘d giustissia che vojàutri medésim i l’eve butalo an pé e i chërde bon?

Nosgnor Dé a l’ha mandà ‘l Salvator Gesù Crist an ësto mond pròpi përchè gnun ëd nojàutri, da noi istess, a l’avrìo mai podù esse giustificà dëdnans a Nosgnor, acetà da Chiel e salvà. Gesù a l’ha fàit lòn che gnun ëd nojàutri a l’avrìa mai podulo fé: vanié chiel për nojàutri la giustissia ch’i n’oma da manca. Gesù a l’ha falo quand ch’a l’ha vivù na vita ‘d përfeta giustissia e a l’é mòrt an sna cros për paghé chiel ëd pressi ëd nòstra salvëssa. Collì a l’é “ël capital” che Chiel a veul dene për soa grassia e misericòrdia, ël capital ch’i l’oma da arsèive për anvestilo an nòstra vita e ch’a peul trasformela. A l’é për lòn ch’it l’has da arnunsié a tute toe pretèise d’esse a pòst e giust confòrma ai tò criteri, arconòsse la corussion ancreusa ‘d tò cheur, toa impotensa a fé e a d’esse da tì istess lòn ch’it dovries fé e d’esse, e arsèive con fiusa la përson-a e l’euvra ‘d salvëssa ‘d Gesù Crist.

A col dij përsonagi dla paràbola é-lo ch’it smijes da pì: a col Farisé o a col gablé? Nosgnor Gesù Crist a dis: “Iv diso ch’a l’é sto-sì, ël gablé, ch’a l’é tornass-ne a soa ca giustificà, pitòst che l’àutr; përchè chionque as eleva a sarà sbassà, e chionque as ësbassa a sarà elevà”.



23 d’Otóber - Domenica apress Pancòsta ch’a fà 25. 

Test biblic da leseGioèl 2:23-32Salm 652 Timòt 4:6-8,16-18Luca 18:9-14

Orassion: Nosgnor tut-potent e etern! Aumenta in nojàutri ij don ëd la fej, dla speranza e dl’amor; e perch’i oten-o lòn ch’it promëtte, fà ch’i l’oma d’amor per lòn ch’it ën comanda; për Gesù Crist, nòst Signor, ch’a viv e regna con Ti e con lë Spirit Sant, un sol Dé, ora e për sèmper. Amen.

venerdì 14 ottobre 2016

Paràbola dël giùdes e dla vìdoa [Duminica 16/10/2016]

[A-i é na version vìdeo, varda al fond]

Ancheuj i l’oma sota j’euj na bela paràbola ‘d Gesù ch’a l’ha për titol “La paràbola dël giùdes e dla vidoa”. Scotomla sùbit, ch’a l’ha tant da mostrene - coma tut lòn che Gesù a l’avìa dije ai sò dissépoj e ch’a resta sèmper d’atualità!
“Gesù a l’ha ‘dcò proponuje na paràbola për feje vëdde ch’a venta sèmper preghé sensa strachess-ne. Al’ha dije: “A-i era ant na sità un giùdes ch’a l’avìa gnun timor ëd Nosgnor, nì ‘d considerassion për j’àutri. Ant l’istessa sità a-i era na vidoa ch’a andasìa soens a trovelo për dije: ‘Fame giustissia contra l’òm ch’i l’hai faje na plenta’. Durant un pes, col giùdes a l’ha vorsune fé nen ëd cola plenta. Tutun, apress ëd lòn, a l’ha dit an tra chiel: ‘Bele s’i l’àbia gnun timor ëd Nosgnor nì ‘d considerassion për j’àutri, mach përchè costa vidoa am dà fastidi i-j rendrai giustissia: parèj a vnirà pì nen sì a romp-me ij ciap’. E’ l Signor a l’ha dit: “Sté a sente lòn ch’a dis sta canàja ‘d giùdes. Forsi che Nosgnor a-j rendrà nen giustissia ai sò sernù ch’a lo prego dì e neuit? É-lo che chiel a-j farà speté për nen? A l’é sicur che Nosgnor a-j rendrà giustissia dlonch. Contut, ël Fieul ëd l’Òm, quand ch’a sarà d’artorn an sla tèra, trovrà-lo ancora ‘d fej?”  (Luca 18:1).
Ij giùdes a dovrìo esse al servissi dla giustissia, nen vera? Contut, ant un mond tanme ‘l nòstr, andova la corussion moral a guasta tùit ij setor dla società, a l’ha nen da esse na surprèisa che ‘dcò ant la magistratura a-i sìa ‘d corussion, che la giustissia a sìa nen onorà e ch’a sìa ‘d soens përvertìa. A podrìa disse che Ij giudes giust a sio n’ecession! Fomse gnun-e ilusion.

Ëd situassion parèj a j’ero bin conossùe ant ij temp ëd Gesù, e chiel istess, an costa paràbola a na dà n’esempi. A-i ero ‘d giùdes parsiaj ch’a dasìo ij sò favor dzurtut a coj ch’a podìo pagheje bin. Coj ch’a j’ero pòver e ch’a podìo nen “onze le roe” dla giustissia, a podìo bin speté: cole roe për lor a restavo ferme. A cola sòrt ëd giùdes a n’anfasìa pòch ëd coj ch’a-j podìo nen profitess-ne.

An ësta paràbola a peul desse che Gesù as riferissa a ‘n fàit ëd crònaca che la gent già a na parlava. Donca, a l’era capitaje che d’un giùdes corompù, na pòvra vidoa a l’avìa dovù fene na vira l’esperiensa. “A-i era na vidoa ch’a andasìa soens a trovelo për dije: ‘Fame giustissia contra l’òm ch’i l’hai faje na plenta’”. Durant un pes, col giùdes a l’ha vorsune fé nen ëd cola plenta”.

Cost giùdes-lì a l’avìa ‘l cheur goregn e dëspassionà, indiferent. Feje giustissia a cola vidoa? “Quand ch’i l’avrai temp…”. Ma col temp a vniva mai… A l’avrìa fàit gnente për chila se cola fomna a l’avèissa nen csì tant ansistù da felo rivé a l’esasperassion. Cola fomna a l’avìa tant sgonfialo, tormentalo o, coma ch’as dis, sëccaje le miole, che col povrom a l’era rivà a pensé: “Coma ch’i l’hai da fé për gaveme dai pé cola sgonfiadòira ...a podrìa fin-a riveme antëcà a pijema a s-giaf!”. La rispòsta, ëd sicur, a l’era: Fé lòn ch’at ciama e ch’a sarìa sò drit che it jë fasèisse.. An efet, a séguita la paràbola: “apress ëd lòn, a l’ha dit an tra chiel: ‘Bele s’i l’àbia gnun timor ëd Nosgnor nì ‘d considerassion për j’àutri, mach përchè costa vidoa am dà fastidi i-j rendrai giustissia: parèj a vnirà pì nen sì a romp-me ij ciap’”!

Costa sì a l’é la stòria. As podrìa pensé che Gesù a l’abia contà costa paràbola-sì për denunsié j’ngiustissie dla società e j’armedi ch’a l’han da pijé coj ch’a le patisso për fé valèj ij sò drit. A l’é nen parèj, o a l’é nen parèj an st’ocasion-sì. A l’è armarcàbil che Gesù a mension-a stò fàit nen për denunsié n’angiustissia ma për dé na lession an sla preghiera e an sla fej an Nosgnor: “E’ l Signor a l’ha dit: “Sté a sente lòn ch’a dis sta canàja ‘d giùdes. Forsi che Nosgnor a-j rendrà nen giustissia ai sò sernù ch’a lo prego dì e neuit? É-lo che chiel a-j farà speté për nen? A l’é sicur che Nosgnor a-j rendrà giustissia dlonch. Contut, ël Fieul ëd l’Òm, quand ch’a sarà d’artorn an sla tèra, trovrà-lo ancora ‘d fej?”.

A l’é nen che për Gesù combate j’ingiustisse a sia nen important, ma Gesù a-j sta a cheur dzurtut che nojàutri i capisso l’importansa e “ël potensial” ëd nòstra relassion con Nosgnor Dé e a la pràtico coma ch’as deuv. Gesù a fà pròpi l’opòst ëd lòn ch’i farìo nojàutri: nojàutri i pensoma mach a le còse dë sto mond, coma s’a fusso tùt, e i rivoma a cambié gnente. Gesù a pensa prìma a le còse dlë spirit, a mostra a butesse an relassion con Nosgnor Dé ...e le còse dë sto mond a cambio përdabon.

A-i é, donca, tre còse che l’evangelista Luca a buta al prinsipi dë st’episodi e ch’a l’é ‘l but ëd costa paràbola ‘d Gesù: (1) a venta sèmper preghé; (2) a venta preghé sensa strachess-ne; (3) Nosgnor a l’é sicur ch’ a-j rendrà giustissia ai sò sernù; (4) La fej a l’é ‘n valor ràir ma pressios.

(1) A venta sèmper preghé. Preghé a l’é nen përnunsié na litanìa ‘d paròle religiose a ripetission o d’arpete dj’orassion già confessionà coma s’a fusso na “fòrmula màgica” ch’as chërd “d’efet sicur” dëdnans a na divinità coma ch’a fan ij pagan. Gesù a dis: “Quand ch'i preghe, parle nen tant për parlé coma ch'a fan ij pagan ch'a penso che con soa ciàciara as faran scoté. I l'eve nen da smijé a lor, përchè vòst Pare a sà bin còsa ch'i l'eve da bzògn dëdnans ch'i-j lo ciame” (Maté 6:7-8).

Preghé a l’é esse an relassion con Nosgnor Dé, na relassion viva, parèj ch’a l’avìa da esse quand che Chiel a l’ha creà j’uman. L’òm, l’esse uman, a l’é stàit creà për esse an relassion costant con Nosgnor. Ristabilì, arpijé, nòstra relassion (ch’a l’é blocà), con Nosgnor Dé a l’é ‘l bu, ël motiv, la càusa përché ‘l Salvator Gesù Crist a l’é vnùit an ësto mond. Gesù a l’ha mostrane che Dé a l’é nòst Pare dël cél, e nojàutri i soma ij sò fieuj d’adossion. A l’é për lòn che preghé a l’é nen mach dì ‘d paròle, ma resté an relassion cossienta, informà, con Nosgnor.  “Sèmper preghé” a veul nen dì sté sèmper an ginojon a recité, a dì, “d’orassion”, ma scoté con fiusa lòn che Dé nòst Pare an dis ant Soa Paròla, essje dovert për feje ubidiensa. A veul dì ëdcò duverteje nòst cheur ëd manera spòtica coma ch’a fà ‘n fieul con sò pare, e coma ch’a fan doe përson-e ch’as veulo bin; a veul dì buteje dëdnans sensa tëmma tut lòn ch’i l’oma ant ël cheur, ch’a podrìa bin esse d’arceste, ma ‘dcò ‘d ringrassiament e ‘d làude - d’espression d’amor. Un pare con sò fieul o doi ch’as veulo bin as parlo nen con ëd fòrmule, ma ‘d manera spòtica për vive ansema an relassion, an na relassion “creativa”. A l’é parèj ch’i l’oma da “preghé sèmper”. A veul dì pa mai chité la relassion ch’i l’oma con Nosgnor, lassé che gnente mai as buta an mes për bloché costa relassion përché a l’é ant lòn ch’a consist nòstra vita.

(2) A venta preghé sensa strachess-ne. Doi ch’as veulo bin podrìo-ne strachess-ne ‘d soa relassion ëd lor? An ësto mond a podrìa bin capité quand che l’amor a finiss, a-i é pì nen, quand ch’a ven a manché përchè un dij doi a ciapa na delusion fòrta, o ch’a l’é tradì. Contut, l’amor ëd Nosgnor a ven mai a manch për coj ch’a-j son ligà da soa aleansa e promësse, për coj che, për salveje dal pecà, a l’ha dàit Sò Fieul a meuire an sna cros.

L’Apòstol a scriv: “Se Nosgnor a l'é për noi, chi é-lo ch'a sarà contra 'd noi? Sensa dubi, col ch'a l'ha nen sparmià Sò ùnich Fieul, ma ch'a l'ha dalo a la mòrt për tùti nojàutri, com ne darà-lo pa 'dcò ògni àutra còsa con Chiel? Chi mai podrìa-lo porté d'acuse contra ij sernù 'd Nosgnor? Nosgnor medésim a l'é col ch'a-j giustifica. Chi mai podria-lo condaneje? Crist a l'é col ch'a l'é mòrt, e quajcòsa 'd pì, col ch'a l'é arsussità, ch'a l'é 'dcò a la drita 'd Nosgnor e che fin-a a prega për noi. Chi é-lo ch'a podria mai separene da l'amor ëd Crist? Peulo esse ij sagrin, o l'aflission, o la persecussion, o la famin-a, o la nudità, o 'l pericol, o la spa? Coma ch'a lé scrit: "I andoma 'ncontra a la mòrt tùit ij dì; i soma considerà tanme 'd feje da masel". Al contrari, an tute ste còse i l'oma completa vitòria gràssie a Col ch'a l'ha vorsune bin!” (Roman 8:31-37).

Ëd n’amòr parèj i podrìo mai vnine strach! E se Nosgnor a rëspond nen a nòstre preghiere? Beh, s’a rëspond nen a-i é sèmper na bon-a rason! I l’oma da serchene ‘l motiv! ...e la manera për serchene ‘l motiv a l’é ...për ël mojen dla preghiera! Ciamomje ‘l përchè! Ch’a sia ciàir, contut, che cola rason a l’é nen përchè Nosgnor a l’abia tròp da fé o ch’a sìa vnù strach e ch’a sìa partì për na vacansa! A l’é nen përchè, coma cola canaja ‘d giùdes, a l’àbia ‘d motivassion d’anteresse o ‘d ròbe parèj. Ël Dé ver e viv a l’é nen parèj dij dio fàuss, caprissios e bisar, e fin-a maléfich, dij pagan. S’at parèiss ch’at rësponda nen, Nosgnor a l’ha sèmper un bon motiv. Nosgnor, a toa preghiera, a peudrìa dite: “Éh, a va bin, It l’acòrdo”, ma coma ‘l bon Pare ch’a l’é, a podrìa dìte: it l’acòrdo nen sùbit, ma pì tard, quand ch’i chërdo ch’a sia mej. Nosgnor a l’é un Pare savi, e un pare savi a dà nen sèmper ai sò fieuj tut lòn che lor a veulo! Nosgnor a veul nen ëd fieuj vissià! A dà lòn ch’a l’han da bzògn quand ch’a chërd ch’a sìa giust ëd dèjlo! Pì ‘d lòn, Nosgnor a podrìa bin d’ che ‘d nò a na preghiera, quand ch’a chërd ch’a sia mej ëd nen dene lòn ch’i l’oma ciamaje, përchè për nojàutri Chiel a l’ha d’àutri mej proget!

(3) Nosgnor a l’é sicur ch’ a-j rendrà giustissia ai sò sernù. L’artard a rësponde a na preghiera, dlà ‘d lòn, a podrìa bin avèj na fonsion pedagògica, visadì, për mostrene për ël mojen dl’artard, quajcòsa d’important. A podrìa desse ch’i l’oma un pëccà da dësbarassess-ne; a podrìa desse ch’i l’oma da manca ‘f fé vnì pì ancreusa nòstra relassion con Nosgnor e Chiel a veul mostrene ch’i l’oma da parleje tùit ij dì e con ansistensa, e nen mach an manera spòtica. A podrìo esse vàire le rason dl’artard ëd Nosgnor ant ël rësponde a nòstre preghiere, ma Chiel a l’è e a sarà mai tantme cola canaja ‘d giùdes ch’i l’oma sentì ant la paràbola, përchè Nosgnor Dé a l’é un Pare ch’as pija ‘d soen dij sò e che ant lon a faliss mai. Ij sò! Coj ch’a-j aparten-o! Ij sò sernù! Coj ch’a l’ha piane la decision, da l’eternità, d’acordeje la grassia dla salvëssa! Coj ch’a veul tiré fòra da la miseria dël pautass dë sto mond ëd gent arvirosa e maléfica. Che bela ròba esse an tra “ij sò sernù”, përchè a lor (bele se a l’avìo nen meritass-lo) Nosgnor Dé a l’ha daje la grassia dla giustissia an Gesù Crist, ch’a-j rend degn d’esse an comunion con Chiel; la giustissia ‘d Gesù Crist ch’a-j lìbera dai sò pecà! E se ant le paròle ‘d Gesù, për “rende giustissia” a veul dì ch’a saran liberà da tùit ij sagrin ëd cost mond ch’a-j fan crijé a Chiel d’ess-ne liberà, a l’é sicur ch’a na saran liberà. Nosgnor a l’é ‘n Dé fedel! Ij sò nemis ëd lor a saran butà an deròta tantme a l’é stàit batù, anientà, da l’arsurression ëd Gesù Crist, l’ùltim nemis ch’i l’oma: la mòrt. Nosgnor Dé a l’é fedel a soe promësse.

(4) La fej a l’é ‘n valor ràir ma pressios. Tutun, Gesù, a la fin dë sta paràbola a fà la costatassion: “Contut, ël Fieul ëd l’Òm, quand ch’a sarà d’artorn an sla tèra, trovrà-lo ancora ‘d fej?”. La promëssa ‘d Nosgnor Gesù Crist a l’é che Chiel un dì a sarà d’artòrn. Trovrà-lo ‘d gent coma nojàutri che a l’han goernà ant ël cheur la fèj ant la certëssa ‘d Soe promësse? La fej and soa Paròla ch’a l’é scrita ant la Bibia? Gent ch’a l’é restaje fedel e ch’a l’é nen andà dapress a j’ilusion dë sto mond? Trovrà-lo (tant për fé ‘n gieugh ëd paròle) në strop ëd feje ch’a lo speto con fej e d’ubidiensa përchè Chiel a l’é sò ùnich Bergé ‘d lor? A-i sarà ‘d sicur në strop parèj, bele se col ëstrop ’a sarà nen tant grand…

I spero che Nosgnor a dia la grassia, a vojàutri ch’i seve rivà fin-a a sto pont-sì dla conversassion d’esse tuti ansema a deje ‘l bin rivà e ‘d podèj dì, coma ch’a dis l’apòstol Pàul: “I l’hai fàit un bon combatiment; i l’hai finì la corsa; i l’hai goernà la fej. A l’é conservà për mi un premi - la coron-a dla giustissia, che Nosgnor, ël giust Giudes, am darà ant ël dì ‘d sò artòrn. Ël premi a l’é nen mach për mi ma për tuti coj ch’a speto con impassiensa che chiel a comparissa” (2 Timòt 4:7-8).


16 d’Otóber - Domenica apress Pancòsta ch’a fà 24

Geremìa 31:27-34Salm 119:97-1042 Timòt 3:14-4:5Luca 18:1-8

Orassion: Nosgnor tut-potent e etern! An Crist Ti’t l’has arvelà Toa glòria an tra le nassion; Goerna j’euvre ‘d Toa miseicòrdia, përchè Toa Cesa për ël mond a peuda përseveré con fej costanta an confessand Tò nòm; për Gesù Crist, nòst Signor, ch’a viv e regna con Ti e con lë Spirit Sant, un sol Dé, ora e për sèmper. Amen.


mercoledì 5 ottobre 2016

Mostré d'arconossensa [Duminica 9 d'Otòber 2016)

I lesoma ancheuj n’episòdi dl’evangel anté ch’i vëddoma Nosgnor Gesù Crist ch’a variss des òm ch’a j’ero malavi ëd na maladìa afrosa: la lebra. Antlora për lor a j’era gnun-a speransa: a j’ero slontanà, isolà da la società për l’arzigh ëd contagg ch’a rapresentavo, e bandonà a sò destin ëd lor. Na speransa, contut, coj-lì a l’avìo trovala: Gesù, l’ùnich ch’as prendìa ‘d soen ëd la gent. A-j van a l’ancontr e Gesù a l’avrìa nen daje na delusion. La conta a parla dl’importansa dl’arconossensa. Lesomla an Luca, capìtol dissét, dal vers ùndes.
“Mentre ch’a l’era an marcia vers Gerusalem, Gesù a l’é rivà al confin tra la Galilèa e la Samarìa. Coma ch’a intrava ant na borgià, des òm ch’a j’ero ‘d lebros a-j son vnùje a l’ancontr, a son fermasse a na certa distansa da chiel e a son butasse a crijé: “Gesù, magìster, àbie ‘d compassion ëd nojàutri!”. E tòst ch’a l’ha vëdduje, a l’ha dije: “Andé a feve vëdde dai sacerdòt”.  E a l’é rivà che damentre ch’as n’andasìo a son ëstàit purificà da la lebra. Contut, un ëd lor, an rendense cont d’esse stàit varì, a l’é tornà andré e, a àuta vos, a dasìa glòria a Nosgnor. A l’é prostërnasse ai pé ‘d Gesù con la front a tèra e a-j disìa grassie për lòn ch’a l’avìa faje. Col òm a l’era da la Samarìa. Gesù a l’ha dije: “Ij des son-ne pa stàit tuti purificà? E j’àutri neuv dova son-ne? A l’é staje mach ësto foresté ch’a sìa tornà për dé glòria a Nosgnor?”.  Antlora a l’ha dije: “Àuss-te e vatne, toa fej a l’ha salvate!” (Luca 17:11-19).
Col ch’a l’é ‘l pëccà pì grand ch’a podrìa imaginesse? La Scritura Santa a n’ha gnun dubi a sto rësguard: ël pëccà pì grand, ël prim ch’i foma e ch’a sta a la rèis ëd tuti nòstri maleur, a l’é ‘d nen rende a Nosgnor Dé l’onor e la glòria ch’a jë speta. Ël second pëccà ch’i foma a l’é la mancansa d’arconossensa, ël nen dije grassie për tut lòn ch’a l’ha fàit e ch’a séguita a fé për tuti nojàutri, lòn ch’i foma finta ‘d nen vëddlo tirand fòra nòstre sòlite scuse.

L’apòstol Pàul, quand ant ël prim capìtol dl’epìstola ai Roman a parla dla tragica condission uman-a, a scriv: “Vera, a conosso Nosgnor ma as arfudo 'd rendje onor e 'd dije grassie coma ch'a meritrìa. Bin al contrari, as angagio ant ëd rasonament sensa criteri (...) tant ch’a n'arzulta che soa ment ëd lor a dventa nebiosa e confusa” (Roman 1:21). Tanme ‘l pëccà ‘d manché ‘d rendje onor, a l’é pròpi la malarconossensa anvers a Nosgnor ch’a l’é la càusa ‘d tute j’àutre forme ‘d malissia ch’a dan dë spetacol ant la condòta uman-a.

Coma l’eror ch’i comëttoma ant ël disonoré Nosgnor, a l’é nen malfé da vëddse coma la malarconossensa a sìa la motivassion ëd na massa d’àutri maj. Pr’esempi, s’i soma nen arconossent a Nosgnor për tute le benedission ch’a l’ha dane, a-i vorerà nen tant ch’i comensoma a pensé d’esse stàit trassà an na quaj manera, d’avèj nen arseivù lòn ch’i chërdoma ‘d merité. Sossì a dësbocrà ant l’anvìa, ant ël desideri invidios për lòn ch’a l’han dj’àutri ch’i pensoma ch’a sìo stàit pì benedì che nojàutri. E peuj i podrìo bin andé anans fin-a a comëtte na ladrarìa o n’adulteri, quand ch’is ampadronioma ‘d lòn ch’a l’é nen ël nòstr.

Al cheur dl’ética dla Bibia a-i è l’arconossensa, la gratitudin, përchè ch’a l’é sèmper l’arconossensa anvers a Nosgnor ch’a l’é la prima motivassion ëd nòstra ubidiensa. Sossì a l’é bin ciàir ant la strutura, ant ël tié, dle conte dla Bibia. Quand che Nosgnor a parla a Sò pòpol apress la Croa, anans ëd deje Soa Lej coma régola ‘d soa condòta moral ëd lor, sèmper Chiel a-j arciama a la ment lòn ch’a l’ha fàit për lor. Ij Des Comandament a son dàit a j’israelità dl’antichità mach d’apress che Nosgnor a l’ha liberaje da la s-ciavensa an Egit (Surtìa 20:1-17). Ant j’epistole, Pé, Pàul e j’àutri apòstoj, an general, an mostro le grande vrità dla redension anans d’apliché cole vrità an ëd question pràtiche, étiche. Dal prinsipi a la fin, l’arconossensa a l’é un-a dle pì grande cissure ch’a ancoragio, dan l’andi, a la vera ética cristian-a.

Conform a la Paròla ‘d Nosgnor, l’arconossensa a l’é nen mach quajcòsa ch’as sent, ma quajcòsa ch’i l’oma da dimostrela a j’àutri - an pràtica. Quand ch’as conta l’episòdi ch’i l’oma lesù al prinsipi, Gesù ch’a variss des lebros, ëd sòlit as arciama l’atension a la distinsion ch’a-i é antra col ùnich lebros ch’a l’é dimostrasse arconossent e j’àutri ch’a parëss ch’a j’ero stàit malarconnosent. Sossì, contut, a l’é nen pròpi lòn ch’i vëddoma ant la conta. I l’oma gnun-e rason për chërde che ij neuv ch’a l’avìo nen ringrassià Gesù a la minuta per soa varision ëd lor, a l’avèisso nen sentì d’arconossensa. É-lo nen che nojàutri i sarìo corù tut sùbit a ca për feje savèj a nòstra gent la bon-a neuva ‘d nòstra varision da cola maladìa afrosa? Sossì as lo capiss, a vnirìa spòtich. Sossì i lo podoma bin fé con ël sens d’arconossensa ant nòst cheur për col ch’a l’ha varìne. La vera diferensa an tra col ch’a l’era artornà da Gesù e ij neuv ch’a l’avìo nen falo a l’é che col ch’a l’era artornà a l’avìa dimostrà, esternà, fàit vëdde, soa arconossensa, antant che j’àutri a l’avìo tnila an lor istèss. L’arconossensa cristian-a a l’é cola ch’as fà vëdde, ch’as esterna, ch’as manifesta an quajcòsa ‘d bon ch’i foma e con d’espression verbaj ëd grassie.

Vardé mach lë spetacol ch’as presenta a l’apòstol Gioann quand che Nosgnor a-j dà la vision ëd lòn ch’a fan le ànime an cél: a dan n’espression gloriosa ‘d soa arconossensa ‘d lor për la grassia dla salvëssa che Nosgnor a l’ha acordaje an Gesù Crist: “Damentre che coj esse vivent a dasìo glòria e onor e rendiment ëd grassie a col ch’a l’era stà an sël tròno, ch’a viv pr’ ij sécoj dij sécoj, ij vintequat ansian a së prosternavo an adorassion ëd col ch’a l’era stà an sël tròno, ch’a viv pr’ ij scoj dij sécoj, e a campavo soe coron-e ‘d lòr dëdnans al tròno an disand: “Ti’t ses degn, Nosgnor, d’arsèive la glòria, l’onor e ‘l podèj, dagià che ti tl’has creà tute le còse, e ch’it l’has vorsù ch’a esistèisso” (Arvelassion 4:9-11).

É-lo ch’i sareve ‘dcò vojàutri an tra ‘d lor ant col dì lì? E ancheuj, an che manera i dimostreve d’arconossensa a Nosgnor për lòn ch’a l’ha fàit për nojàutri an Gesù Crist? Nen mach lòn: an che manera i dimostroma d’ arconossensa për coj ch’a travajo për nojàutri - pijandlo nen për dëscontà?



9 d’Otóber - Domenica apress Pancòsta ch’a fà 23

Leture bibliche: Geremìa 29:1, 4-7Salm 66:1-112 Timòt 2:8-15Luca 17:11-19

Orassion: Nosgnor! I pregoma che Toa grassia a peuda sèmper ven-e anans e dapress ëd nojàutri, përchè i sio sèmper dedicà a d’euvre bon-e; për Gesù Crist, nòst Signor, ch’a viv e regna con Ti e con lë Spirit Sant, ora e për sèmper. Amen.