Iv lasso la pas, iv dago mia pas, iv la dago nen com’ ël mond a la dà

Discors d’adiù ‘d Gesù

(Gioann, capìtol 14)

“Crussieve nen. Vojàutri i l’eve fej an Nosgnor, avèj féj ëdcò an mi. A-i-é motobin dë stansie ant la ca ‘d mè Pare; s’a fussa divers i l’avrìa divlo; përchè i vad a pronteve ‘l pòst, e s’i vad a pronteve ‘l pòst, i torneraj për pijeve ansema mi, parèj che là ‘ndoa i son, i sie peuj ëdcò vojàutri. E vojàutri i seve andoa ch’i vad, i na seve la via”.

Tomà a-j dis: “Signor, i savoma nen andoa ch’it vas; com é-lo donca ch’i podoma savèj-ne la via?”. Gesù a-j rëspond: “Mi i son la via, e la vrità, e la vita; gnun a peul ven-e al Pare fòra che për mi. S’im conòsse, i conossërè ‘dcò mè Pare; bel e adess i lo conòsse e i l’eve vdùlo. Flip a-j dis: “Signor, fane vëdde ‘l Pare, e tant a basta për noi”. Gesù a l’ha dije: “A l’é tant ëd col temp che mi i son ansema vojàutri e ti ‘t l’has nen conossume? Flip, col ch’a l’ha vëddume, a l’ha vëddù mè Pare. Com’ é-lo ch’ it dise: “Fa-ne vëdde ‘l Pare? Chërdes-to nen ch’i son ant mè Pare e mè Pare a l’é an mi? Le paròle ch’iv diso, i-j diso nen daspërmì istess, ma ‘l Pare ch’a sta an mi a l’é col ch’a fà soe euvre miracolose. Chërdme ch’i son ant ël Pare e ‘l Pare a l’é an mi, sednò chërdme për motiv dj’euvre miracolose ch’i faso. An vrità, an vrità iv diso: Col ch’a chërd an mi, a farà j’euvre ch’i faso mi, ansi, a në farà ‘d pì grand’ ancora che ste-sì, për motiv ch’i vad al Pare. E qualsëssìa còsa ch’i ciame a mè nom, i la faraj, parèj che ‘l Pare a sia glorificà dal Fieul. S’im ciame queicòsa a mè nòm, i la faraj.

S’im veule bin, fé lòn ch’iv comando. Antlora i pregraj mè Pare, e Chiel av darà n’àutr Consolator për sté ‘nsema voi për sèmper; l’Ëspìrit dla vrità che ‘l mond a peul nen arsèive përché a lo vëdd nen e ch’a lo conòss nen. Vojàutri, contut, i lo conòsse përchè a sta ‘nsema voi e a sarà an voi. Iv bandonëràj nen coma dj’orfanìn, i vniràj da voi. Ancora ‘n pòch ëd temp, e ‘l mond am vëdrà pì nen, ma voi im vëdrè, përchè mi i vivo e ‘dcò vojàutri i vivrè. An col dì-là i conòssërè ch’i son an mè Pare, e voi an mi, e mi an voi. Col ch’a l’ha ij mè comandament e ch’a-jë scota, a l’é col ch’am veul bin, e col ch’am veul bin a sarà amà da mè pare e mi i lo amëraj, e im arvelëràj a chiel. Giuda (nen l’Iscàriot) a-j dis: “Signor: com a l’é ch’it lassras conòsse da noi, e nen dal mond?” Gesù a-j rëspond:”Se quèidun am veul bin a scotrà mia paròla, e mè Pare a lo amërà, e i vniroma da col-lì, e i staroma an soa cà. Col ch’am veul nen bin, a scota nen mie paròle. E la paròla ch’i sente, a l’é nen mia paròla, ma a l’é cola dël Pare ch’a l’ha mandame. I l’hai dive ste còse antramentre ch’i son ansema voi, ma ‘l Consolator, ch’a l’é l’Ëspìrit Sant, che ‘l Pare a mandrà an mè nòm, Chiel av mostrërà tut e av arciamrà a la ment tut lòn ch’i l’hai mostrave. Iv lasso la pas, iv dago mia pas, iv la dago nen com’ ël mond a la dà. Che ij vòstr cheur a sio nen crussià. Manché nen ëd coragi. I l’eve sentù lòn i l’hai dive: I vado vìa, e i tornëraj da voi; S’im volèisse bin, i sarìe content che mi i l’hai dive ch’i son an camin d’andé al Pare, përché ‘l Pare a l’é pì che mi. I l’hai divlo prima che lòn a sia rivà, parèj che quand ch’a sìa rivà, i l’àbie féj (ancora ‘d pì). I parlëraj pì pòch ansema voi, përchè ‘l prinsi dë sto mond a l’é ‘n camin ch’a ven, però a peul gnente contra mi, ma parèj che ‘l mond a conòssa ch’i veulo bin al Pare e ch’i faso lòn che ‘l Pare a l’ha comandame. Levève e partoma da sì".

(Test rispartì an vers e 'l rest dël capìtol)

La lapidassion dë Stevo

(At 7:54-60)

An scotand cole còse, ij sò cheur a son anfiammàsse ‘d rabia e a argrignavo ij dent contra chiel. Stevo, nopà, ch’a l’era pien d’Ëspìrit Sant e che a l’avìa ij sò euj fìssà al cel, a l’ha vëddù la glòria ‘d Nosgnor, e Gesù ch’a l’era a la drita ‘d De. “Vardé-là” a l’ha dit, “i vëddo ij cej duvert e ‘l Fieul dl’òm ch’a sta a la drita ‘d De!”. Anlora a son butasse a crijé fòrt, e a son stopasse j’orije, e tùit d’acòrdi, a son campassje a còl. E avendlo rablà fòra dla sità, a l’han massalo a prassà, e ij testimòni a l’han butà soa vestimenta ai pè d’un giovo, për nòm Sàulo. E a son butasse a tiré dle pere contra Stevo, ch’a pregava e a disìa: “Signor Gesù! Arsèiv mè spìrit!”. E essendse angënojà, a l’ha crijà a àuta vos: “Signor, ancolpje nen dë sto pecà. E dit lòn, a l’é mòrt.

(Test rispartì an vers e 'l rest dël capìtol)

Orassion pien-a ‘d fiusa durant la preuva

(Salm 31)

Ël poeta, pien ëd fiusa, a sùplica Nosgnor ch’a lo goerna. A-i-é dj’inimis ch’a lo mnasso e fin-a ij sò amis a l’han bandonalo. Chiel, nopà, a dis che l’arvangia a l’é mach ant le man ëd Nosgnor. Ant ij vers 19-24, ch’a son forse stàit ëscrit pì tard, quand che ‘l Signor a l’ha an efet rëspondùje, ël poeta a ringrassia ‘l Signor ch’a l’ha delivralo.

Për ël diretor dla mùsica. Salm ëd David. Signor, i l’hai trovà n’arpar an ti! Lassme maj confonde! Delivërme: cola-lì a sarà mia arvangia!
Scotme! Delivërme an pressa! Esse ti mè protetor e arpar, na fortëssa andoa mi i peul sté sigur!
Ti’t ses mia rocafòrt e fortëssa! Delivërme e compagn-me: toa reputassion a l’é an discussion!
Tirme fòra da la rèj ch’a l’avìo stërmà, përché ti’t ses mia fòrsa.
An toe man i dago an goern mia vita. Ti ‘t ‘m delivrëras, o Signor, përché ti ‘t ses un De fidel!
I l’haj an ghignon coj ch’as buto an gënojon dëdnans a dij buracio veuid e busios; da mia part, i l’hai fiusa mach an Nosgnor.
Anlora mi i saraj content e im argiojiraj ëd toa fidelità përché ti ‘t ses nen indiferent ai mè sagrin: ti’t conosse mia aflission.
Ti t’ëm consignëras nen ant le man dij mè nemis, ma it ‘m faras sté ferm con ij pé bin piantà an sla pian-a.
Avèj pietà ‘d mi, përchè i son sagrinà! Ij mè euj a son dventà gonfi për la suferensa. I l’hai perdù mia fòrsa.
Mia vita a l’é ‘n camin a finì ant ël dolor e i mè agn ant ij lament.
Për motiv ëd tùit ij nemis ch’i l’haj, la gent am dëspressia; ij mè vzin a son dësconcertà ‘d mia soferensa; coj ch’am conòsso a l’han sgiaj ëd mia condission; coj ch’am vëddo për la stra a giro ‘l canton e a fan finta ‘d gnente.
Tùit a l’han dësmentiame coma ch’as dësmentia coj ch’a son mòrt. Mi i son dventà dësùtil coma ‘n vas rot.
I l’hai bin sentù lòn che fin-a tròpi a diso, le neuve afrose ch’a ven-o da tute le part. A fan dij complòt contra mi, a studio mach coma feme fòra.
Malgré tut, i l’hai fiusa an ti, Signor! I fortìsso: Ti t’ses mi De!
T’ses ti ch’it fisse ‘j termo ‘d mè destin. Delivërme da la potensa dij mè nemis e da coj ch’am dan adòss.
Sorij a tò servidor! Delivërme për motiv ëd toa fidelità!
O Signor! Ch’i sia nen umilià, përchè it anvòco! Ch’a sia umilià la gent grama! Che chet a s’ancamino a la tomba!
Che ij sò làver busios a stago mach ciuto, coj làver ch’a sbefio la përson-a onèsta con arogansa e dëspressi.
Vàira bondansa ch’a-i-é an toe benedission, cole ch’it goerne për coj ch’at séguito con fidelità. A coj ch’as arfugio an ti, it ij na daghe bondos dëdnans a tùit,
Ti it stërme ij tò fidèj ansema ti, andoa che lor a son protegiù da j’atach dj’òm. Ti t’jë scondes ant n’arpar da j’atach dla maldicensa.
Nosgnor a mérita minca na làuda, përché chiel a l’ha dàme ciàira evidensa ‘d soa maravijosa fidelità quand ch’i j’ero sircondà daj mè nemis.
I l’avìa dit tròp an pressa: “A son stàit tajà fòra da toa presensa”, ma ti ‘t l’has scotà mia anvocassion ëd misericòrdia, quand ch’i l’avìa bramà tò agiùt.
Vorèj bin a Nosgnor, vojàutri ch’i lo sèguite con fidelità! Chiel a goerna coj ch’a son onest e giust, ma a col ch’a agiss con arogansa, Chiel a dà tuta la paga ch’as mérita.
Esse fòrt e pien ëd fiusa, vojàutri ch’i spete l’antervension ëd Nosgnor.

(Test rispartì an vers e 'l rest dël capìtol)

Noè e ij sò a seurto da l'arca
(Gènesi 8)

Ma De a l’ha arcordàsse ëd Noè e ‘d tùit j’animaj domesti e sërvaj ch’a l’ero ansema chiel ant l’arca. De a l’ha fàit an manera che ‘n vent a bofèissa an sla tera e l’eva a s’è artirasse. Le sorgiss dl’eva ch’a-i-é sot-tèra e le ciuse dël cel a l’ero stàite sarà, e la pieuva a l’era fërmasse ‘d tombé dal cel. L’eva a l’é seguità a artiresse da pì an pì da la tèra fin-a al compiment dij 150 dì. Ant ël dì ch’a fasìa dissèt dël mèis ch’a fasìa sèt, l’arca a l’é rivà a posesse ant la sima d’un dij mont dl’Ararat. L’eva a l’é seguità a artiresse fin-a al mèis ch’a fa dès, e antlora as podìo vëdd-se le bëcche dle montagne.

A la fin ëd quaranta dì, Noè a l’ha duvertà la fnestra ch’a l’avìa fàit ant l’arca e a l’ha mandà-je fòra ‘n croass ch’a l’ha seguità a volé anans e andré fin-a che l’eva a l’é suvasse an sla tèra. Antlora Noè a l’ha mandà fòra na colomba për vëdde se l’eva a l’era artirasse da la surfassa dla tèra. La colomba, nopà, a l’ha nen trovà un pòst andoa posè le piòte, përché l’eva a coatava ‘ncora la surfassa dla tèra antrega. Parèj ch’a l’é artornà da Noè ant l’arca. Noè a l’ha sporzù soa man, a l’ha ciapà la colomba e a l’ha portala torna ant l’arca. Noè a l’ha spetà ‘ncora sèt dì, e peuj a l’ha ‘ncora mandà la colomba fòra d’ant l’arca. Quand che la colomba a l’é tornà da chiel la sèira, a l’avìa ant ël bech na feuja fresca d’oliva ch’a l’avìa ciapà! Noè, antlora, a l’ha capì che l’eva a l’era artirasse da la tèra. A l’ha spetà ‘ncora quaranta dì e a l’ha mandà fòra n’àutra vira la colomba, ma chila a l’é pì nen artornà. Ant l’agn ses-sent-e-un dla vita ‘d Noè, ant ël prim dì dël prim mèis, l’eva a l’era suvasse da la tèra e Noè a l’ha gavà la covertura da l’arca e a l’ha vëddù che la surfassa dla tera a l’era sùita, e a la fin dël dì ch’a fa vint-e-set dlë scond mèis la tèra a l’era sùita.

Antlora De a l’ha parlà a Noè e a l’ha dije: “Ven fòra d’ant l’arca, ti, toa fomna, tò fieul e le fomne dij tò fieuj con ti. Pòrta fòra con ti tute le creature vive ch’a son con ti. Pòrta fòra minca n’afé viv, visadì j’osej, le bëstie e tùit ij reptij ch’a strusio an sla tèra. Fa’ ch’a seurto con ti, parèj ch’a së spantio an sla tèra, a sio dru e as multiplico an sla tèra. Antlora Noè a l’é surtì ansema sòj fieuj, soa fomna e le fomne ‘d sòj fieuj. Minca na creatura viva, tùit ij reptij, tùit j’osej e tut lòn ch’a bogia an sla tèra, a son surtì d’ant l’arca ant ij sò grup.

Noè a l’ha fàit na mongiòja al Signor. Peuj a l’ha ciapà ëd bestie pure ëd minca specie, e dj’osèj pur ëd minca specie e a l’ha ufrì ’d sacrifissi complet an sla mongiòja. E ‘l Signor a l’ha sentù da tut lòn n’aròma doss e a l’ha dìt daspërchiel: “I malediraj pì nen la tèra për motiv dl’umanità, combin che l’inclinassion ëd sò cheur a sia përversa fin-a da l’infansia. I crasraj pi nen tut lòn ch’a viv, coma mi i l’hai fàit. Fin-a che la tèra a esistrà, la sëmna e l’amson, la frèid e la càud, l’istà e l’invern, ël dì e la neuit a chitran pa pì.

(Test rispartì an vers e 'l rest dël capìtol)