Leture: Isaia 49:1-7; 1 Corint 1:1-9; Gioann 1:29-42; Salm 40:1-12
Nosgnor tut-potent, dont nòst Salvator Gesù Crist a l'é la lus dël mond: Acòrda che tò pòpol, anluminà da Toa Paròla e dai Sacrament, a peuda bërluse con la radiansa dla glòria 'd Crist; che Chiel a sìa conossù, adorà e scotà fin-a ai confin dla tèra; për Gesù Crist, che con Ti e con lë Spirit Sant a viv e regna, un sol Dé, ora e për sèmper. Amen.
Testament Vej
Isaia 49:1-7
Ël sërvent ëd Nosgnor. Sté a sente, vojàutri ch’i vive an tère lontan-e! Fé bin atension, vojàutri pòpoj ch’i seve da leugn! A l’é anans ch’i nassèissa che Nosgnor a l’ha ciamame. Chiel a l’ha prononsià mè nòm già quand ch’i j’era ancora ant ël vènter ëd mia mare. Mie paròle ‘d giudissi[1] a l’ha renduje filà tanme na spa, a l’ha stërmame a l’ombra ‘d soa man. I son tanme na flecia aùssa bin guernà ant sò stucc. A l’ha dime: “Ti ‘t ses mè sërvent. An ti, Israel, i farai splende mia glòria”.
I pensava: “A më smija d’avèj travajà për gnente, d’avèj consumà mie fòrse a noneus”. Pura, i lassrai tut ant le man ëd Nosgnor, i lo pijerai an paròla: chiel am darà l’arcompensa a sò temp..
E ora Nosgnor a parla - col ch’a l’ha dame forma ant ël vènter ëd mia mare përch' i fussa sò sërvent, col ch’a l’ha comissioname për fé artorné a chiel ël pòpol ëd Giacòb. Nosgnor a l’ha onorame e a l’ha dame fòrsa: ai sò euj i son bin pressios. A l’ha dime: “Ti ‘t faras da pì che ristabilì ‘l pòpol d’Israel ant la condission ch'a l'era, da pì che fé artorné a mi ij dzurvivù d’Israel. I l’hai fate la lus ëd tute le nassion, përch’ it pòrte mia salvassion fin-a ai confin dla tèra”. Parèj a dis ël Signor, ël Redentor e ‘l Sant d’Israel a col ch’a l’é meprisà, a col che le nassion a l’han an ghignon, al sërvent dij craseur: ‘Ij rè, quand ch’at vëddran, as leveran an pé, ij governator as prosternëran ëdnans a ti për rispet a Nosgnor, ch’a l’é fedel, al Sant d’Israel, ch’a l’ha sernute’”.
La rëspòsta
Salm 40
I l’hai spetà con passiensa e fiusa che Nosgnor am giutèissa e chiel, an chinandse an sù mi, a l’ha scotà mè crij d’agiut. A l’ha tirame fòra da la tampa dla disperassion, fòra da la pàuta e da la nita anté ch’i fongava; a l’ha fame pianté ij pè an sla tèra sòlida e a l’ha fàit sicur ij mè pass. A l’ha ispirame na neuva canson, n’imn ëd làude a Nosgnor. Tanti a vëddran lòn ch’a l’ha fame e a na saran ëstupì; për lòn, ëdcò lor a daran fiusa a Nosgnor. Che ‘d boneur për coj ch’as fido a Nosgnor e ch’a fiusso pa nen dij blagheu e dj’idolatra. Nosgnor, mè Dé! Che ‘d maravije ch’it l’has fàit! Che ‘d progèt magnifich ch’it l’has fàit për nojàutri. Ti ‘t ses sensa confront! Se mi im proponèissa ‘d dëspieghé tut lòn ch’it l’has fàit për nojàutri, i vnirìa mai a la fin! It l’has ciosoname a j’orije ch’it veules nen d’oblassion o ‘d sacrifissi, ch’it ciames nen dj’olocàust o d’espiassion. A l’é për lòn ch’it diso: ‘Vardme sì, i son rivà, coma ch’a l’é scrivusse ant le Scriture. Fé tò volèj a l’é mia gòj, ò mè Dé: i guerno toa lej ant ël fond ëd mè cheur. I nunsio con gòj la salvassion ëdnans a la radunansa ‘d tò pòpol. I peudo nen chité ‘d nunsiela. Pro ch’i lo sapie, Nosgnor. I l’hai pa stërmà toa salvassion ant ël cheur. I l’hai fàit conòsse toa fidelità e potensa ‘d salvëssa. Ant la granda ciambrèa tuti a l’han sentume quand ch’i parlava ‘d to amor - ch’a ven mai a manch - e ‘d toa fidelità.
Nosgnor! Traten pa toa misericòrdia anvers ëd mi, che tò amor fedel am goerna sèmper. A son tanti ij sagrin ch’am anviron-o e ch’a sarìa fin-a tròp da conteje! Ij mè pecà tant as ambaron-o ch’i vëddo pì nen na vìa për seurtìne. A son da pì ch’ ij cavèj ch’i l’hai an testa. Mie fòrse am falisso. Nosgnor! Sie benèivol e salv-me; ven an pressa a giuteme, Nosgnor! Ch’a sio umilià e dësvergnà coj ch’a vorìo mia rovin-a. Ch’as n' artorno confus, coj ch’as arlegro dij mè sagrin. Ch’a faso silensi da la vergògna coj ch’am diso: “Ah, ah, i l’oma ciapalo!” Contut, ch’a sìo ampinì ‘d gòj e d’alegressa an ti coj ch’at serco. Che coj ch’a ten-o an bon cont toa euvra ‘d salvëssa a diso sèmper: ‘Nosgnor a l’é grand!”. Mi, i son pòver e bzognos, ma Nosgnor am m’ha sèmper ant ij sò pensé. A l’é ti ch’a l’é col ch’am giuta e am libera. Nosgnor, tarda nen!
Testament Neuv
1 Corint 1:1-9
Pàul - ciamà a esse n'apòstol ëd Gesù Crist për volontà 'd Nosgnor - e Sòstene, nòst frel, a la cesa 'd Nosgnor ch'a l'é a Corint, ai santificà an Gesù Crist, ch'i seve ciamà a esse sant, ansem a tùit coj che, qual ch'a sia 'l leugh anté ch'a son, a prego ant ël nòm ëd Gesù Crist, ël sò e ‘l nòst Signor. Che la grassia e la pas av sio dàite da Dé, nòst Pare e dal Signor Gesù Crist. I ringrassio sèmper Nosgnor, mè Dè, për la grassia ch'a l'é stave dàita an Crist Gesù. Për sò mojen i seve stàit anrichì ëd tute le manere: ëd lòn a l'é na preuva vòstra eloquensa e vòstra sapiensa. Lolì a l'é la conferma che lòn ch'iv disìa dël Crist a l'é vera. Adess i l'eve arseivù da lë Spirit tùit ij don ch'i l'eve da manca për cost temp-sì, ël temp ch'i speteve con grand' anvìa l'artòrn ëd Nosgnor Gesù Crist. Chiel av darà 'dcò la fòrsa për ten-e dur fin-a a fin, parèj che, ant ël Dì 'd Nosgnor Gesù Crist, i sie trovà sensa rimpròcc. Sensa dubi chiel a lo farà, përchè Nosgnor a l'è fidel e a fà sèmper lòn ch'a promet: Nosgnor Dé a l'ha ciamave a esse an comunion con Sò Fieul Gesù Crist, nòstr Signor.
Ël Vangel
Gioann 1:29-42
A l'indoman Gioann a l'ha vëddù Gesù ch'a venìa da chiel, e a dis: "Vardé-sì l'Agnel ëd Nosgnor ch'a leva 'l pecà dal mond! A l'é pròpi’ d col-lì ch’ i disìa: 'Col ch'am ven apress a l'é da consideresse pi grand ëd mi, përchè Chiel a esistìa già prima 'd mi'. 31Mi i lo conossìa nen, ma i son vnù a batesé con d'eva përchè Chiel a fussa 'rvelà a Israel". Gioann a l'ha 'dcò rendù costa testimoniansa: "I l'hai vëddù lë Spirit ch'a calava dal ciel coma na colomba e ch'as posava an sù Chiel. Mi i lo conossìa nen, ma Col ch'a l'ha mandame a batesé con d'eva a l'avìa dime: 'Col ch'it vëdras lë Spirit caleje e posess-je adòss, a l'é col ch'a batesa con lë Spirit Sant. I l'hai vëddulo e na rendo testimoniansa ch'a l'é Chiel ël Fieul ëd Nosgnor".
A l'indoman ancora, Gioann a l'é fërmasse ant ël medèsim leugh con doi ëd sò dissépoj e, an beicand Gesù ch'a passava, a l'ha sclamà: "Vardlo-là l'Agnel ëd Nosgnor". Coj doi dissépoj, sentì ch'a l'han ëste paròle, a son andàit dapress a Gesù. Gesù a l'é voltasse, a l'ha vëddù ch'a-j andasìo dapress e a l'ha dije: "Còsa sërcheve?". A l'han rësponduje: "Rabbi," ch'a veul dì Magister, "Doa ch’it stas-to ‘d ca?". E Chiel a-j dis: "Ven a vëdde!". A l'era apoprè quatr ore dël dòp-mesdì quand ch'a son andàit con Chiel andoa ch'a stasìa e a son fërmasse da Chiel për lòn ch'a restava dla giornà. Ora Andrea, frel ëd Simon Pero, a l'era un ëd coj doi ch'a l'avìo sentìne parlé da Gioann e ch'a l'ero andaje dapress. La prima còsa ch'a l'ha peui fàit Andrea a l'era d'andé a serché Simon, sò frel, e, quand ch'a l'ha trovalo a l'ha dije: "I l'oma trovà 'l Messia!" (ch'a veul dì: 'l Crist) e a l'ha mnalo da Gesù. Gesù a l'ha vardalo e peui a l'ha dije: "Ti 't ses Simon, fieul ëd Giona. It seras ciamà Cefas", ch'a veul dì ‘ëd pera’ (Pero)”.
Nessun commento:
Posta un commento