Lòn ch’a l’é la Bibia

La Bibia a l’é ‘n lìber. A podrìa consideresse na colession, n’archeuita ‘d lìber butà ansema ant un volum ùnich e maestos. Un lìber a l’é fàit pr’ esse lesù. Da cost pont ëd vista la Bibia a l’é coma tùit j’àutri lìber. La Bibia, contut, a l’é nen coma ‘n qualsëssìa àutr lìber. La Bibia a l’é ‘l Lìber dij Liber. Ëd sòlit i ciamoma la Bibia la sacra o santa Bibia. Soa santità i la trovoma ant soa natura d’esse “quejcòs d’àutr”. A l’é ‘n lìber sant përchè a trapassa, a va oltra, a sta dzora, a trassend ògni àutr lìber. A l’é santa përchè sò autor ùltim a l’é Nosgnor. A l’é santa përchè sò mëssage a l’é sant. A l’é santa përchè sò contnù a l’é antèis ëd rendne sant.

La Bibia a l’é ‘n lìber ispirà, Costa ispirassion, contut, a va bin dëdlà ‘d coma, ant ël parlé comun, a podrìo esse ispirà dj’artista. La Bibia a smon-a da pì che d’idèje ancreuse, da pì che ‘d sapiensa uman-a. A l’é ciamà “ispirà” nen për motiv ëd soa manera dzornaturala d’esse stàita trasmëttua a dj’autor uman, ma për motiv ëd soa origin, ëd soa sorgiss, l’é a dì Dé. Parèj, për la Bibia a sarìa pì giust dì “espirà”, visadì “mandà fòra” da Dé, tanme d’aria dai polmon, o “possà” com a fà ‘l vent quand ch’a bofa contra la vela ‘d na barca për fela bugé ant na diression. La Bibia a l’é nen mach un lìber rësguard ëd Dé; a l’é lìber da Dé. A l’é për lòn che la Cesa a confëssa ch’a l’ha fiùsa che la Bibia a sia përdabon la “vox Dei” la vos génita ‘d Dé.

La Bibia a l’é normativa. La Cesa a l’ha diciarà che la Bibia a l’é “la Nòrma dle nòrme e sensa nòrma”. Na nòrma a l’é na régola, na diretiva, un criteri, na cana për mzuré, un méter: për sò mojen tut ël rest a l’é mzurà, valutà, giudicà. I poduma ‘d sicur dovré ‘d criteri inferior, pì bass, për regolé nòstra vita, ma tute cole régole a son da subordiné, da sogetesse, a lë Scritura. Esse “la Nòrma dle norme” a veul dì d’esse la nòrma superlativa, pì àuta, ël criteri ch’a mzura minca àutra nòrma. La Bibia a l’é nen mach “la prima an tra j’egual” - a l’ha gnun-a parità, ugualiansa con d’àutri criteri. Tanme Gesù Crist a l’é esaltà coma “Sgnor dij sgnor e Rè dij rè”, parèj is sogetoma a Soa Paròla coma la Nòrma dle nòrme, ël criteri dla vrità e l’ùnica régola për ël pòpol ëd Dé.

Dé a l’é ‘l Signor dël cél e dla tèra, e mach Chiel a la ‘l drit ëd impon-e d’obligassion assolute a Soe creature. Chiel a fà sossì për ël mojen ëd Soa Paròla ëscrita. J’Arformator dël sécol ch’a fà sëddes a arconossìo costa autorità ùnica dla Bibia, e a l’han formà ‘l mòt “Sola Scriptura” (mach la Scritùra). J’Arformator a meprisavo nen j’àutre autorità, né lor a arnegavo ël valor dla tradission o dij crédo, ma a n’armarcavo la diferensa: la Bibia a l’é “l’ùnica e pì àuta régola ‘d fej e ‘d pratica ch’a falissa mai”.

Nosgnor a ciama minca cristian a cudì la giustissia, lòn ch’a l’é giust dëdnans a Dé. Nòstra fiusa a l’ha da esse tanme cola ‘d na masnà anvers sò pare e soa mare, ma nòstra anteligensa, nòstra abilità d’antende, ëd comprende, a l’ha da esse madura, fàita. Na tal fiusa e anteligensa a comprend l’esigensa ‘d studié la Paròla ‘d Dé. Ël dissépol génit a medita, a pensa ancreus a costa Paròla “neuit e dì”, a na resta sèmper an companìa e a dëscor con chila. Nòst but a l’é da pì che la conossensa; a l’é saviëssa e ‘l frut ëd n’ubidiensa “drinta e fòra”.

Ël cristian génit a aceta la Fej cristian-a coma ch’a l’é esprimùa ant ij Crédo ecuménich e chërdùa dai cristian daspërtut. La Bibia a l’é l’autorità màssima, la pì àuta për la fej e la condòta. Le paròle dla Bibia a son vere e sò mëssagi a l’é potent. A trasmët la promëssa ch’a faliss mai ëd Dé, sò Autor. Cole paròle a artorno mai andarera veuide. A son nen “paròle al vent”, ma a realiso, a compisso sèmper ël propòsit antendù.

https://sites.google.com/site/bibiapiemonteisa/dotrina/la-confession-d-fej-d-westminster